çocukken hepimizin başına gelmiştir. hani böye parktasınızdır anneniz bir kenarda oturur, zaten sizde hayal meyal hatırlarsınız o günleri. salıncaklar doludur, hele bir de velet vardır ki salıncağın üstünde, ileri geri olanca hızıyla sallanır. aya çıkacak sanki bok yiyen. siz de salıncağın direğine yaslanmış ''ulan insede ben binsem'' diye beklersiniz. bu bekleyiş ızdıraba dönüşür lavuk salıncaktan inmedikçe siz direğe daha çok sarılırsınız. en sonunda anne dayanamaz oturduğu yerden kopar gelir ve tüm acılarınız son bulur, şu cümleyle ''birazda arkadaşın binsin hadi sen in bakiim''. o an tatli bir tebessümle kavrar salıncağın zincirini ve dünyanın en mutlu insanı olursunuz.
