sol gögsüme dövmesini yaptıracağım * fotoğraftır. ayrıca bir hayalim daha var.. herhangi bir devlet hastanesi ama şişli etfal eğitim ve araştırma hastanesi tercihen.. çünkü bütün tedavisini burada gördü. onkoloji servisinde herhangi bir odanın restorasyonunu yaptırıp odaya annemin ismini vermek..
annem kafasına esmiş gençlik fotoğraflarının bir kaçını yeniden bastırtmış. aynanın önüne geçtim bir fotoğrafa bir kendime baktım. 'ah kızım accık daha benzeyeydin...'
Fotoğrafa bakıldıktan sonra arkadaşına gençliği anlatılandır; her anne en güzel annedir zira kimsenin evlat gözünden göremediğidir.
Size benzer, aynaya bakarsınız, gülümsersiniz o olursunuz garip bir duygu. bir gün bırakıp gitseler de unutamazsınız. yanağınız kenarındaki küçücük gamzede saklanır kalır.
geçmişle ilgili çok anım yoktu belkide, ama yinede eski fotoğrafları görünce, bir geçmişin olmasada o fotoğrafla ilgili yinede sürüklüyor insanı güzel duygulara...
annemin fotoğraflarıda öyle işte mağrur, bitkin, hayattan nasibini çokta iyi bir şekilde almasa da annemi gördüğümde eski fotoğraflarında, farkettimki geçmişimiz genetik olarak aynı ama hayati olarak farklı olsa da, benimde çocuklarımın, şu an bir tane daha çektiğim bu fotoğrafları gördüğünde sanırım tepkileri aynı olacak..
ne bu tepki??
şirin, hayat dolu, güzel günler hedefleyen tatlı bir kızın, yılların getirileriyle birlikte hayata ve kadere duyduğu bıkkınlık ve pişmanlığı aniden farketme, ama yinede içini güzel şeylerin okşaması...
bilmiorum ben bayan değilim ve çocuklarım annelerinin fotoğraflarına bakınca ne düşünücek, ama umarım kendi annemde gördüğüm gençlik heyecanı ve çoskusunu kendi annelerinde de, uzun ve güzel bir evlilikten sonrada görmeleri temennim.
işte burada farkediliyor ki, o fotoğraflardaki mutluluğun ileriye taşınması yine biz erkeklerin ellerinde.
şuan babamla ilgili bazı şeyleri sorgulamaya başladım bile :(
aile dostlarıyla bir araya gelinip annenin siyah beyaz fotolarına bakıp zamane kıyafet ve tarzlarıyla dalga geçmektir. birde izmir'e akrabalara gönderdiği bir fotoğrafın arkasına yazdığı not ile kırıp geçirir evdekileri. ayy canım anam benim ne kadar dalga geçsende kızmıyor yine de anne işte çocuğuna saçma sapan bir fotoğraf yüzünden darılmıyor.***
annenin 'aynı benim gençliğime benziyorsun' lafına kanıt olarak kullandığı fotoğraflardır. 'inanmıyorsan bak şu fotoğrafa' der ve size siyah beyaz bir fotoğraf gösterir. o fotoğrafa baktığınızda annenizin bir kez daha haklı çıktığını görürsünüz. o yüzden anneyle herhangi bir konuda iddiaya girmemek gerek; genelde anneler haklı çıkar.
insan büyüdükçe o fotoğraflarda kendini de görmeye başlar. gün geçtikçe ona daha da benzeyerek, bir gölge gibi belirirsiniz annenizin fotoğraflarında. biri tatlı, biri ekşi olan iki meyvenin renklerinin aynı olması ne kadar garipse, gerçekte yan yanayken pek de anlaşamayan bu iki insanın, gitgide birbirine bu denli benzemesi de bir o kadar hüzünlüdür.
her sabah uyandığınızda aynada annenizin suretiyle selamlaşırsınız, günaydın dersiniz. sonra rastgele biri gelip "aynı annesi" der. gülümsemekle yetinirsiniz. bugünlerde azla yetinmeyi bilen bir insan olmuşsunuzdur.
günün birinde başka bir şey ararken, annenizin gençlik fotoğraflarından biri karşınıza çıkıverir. şöyle bir durup bakarsınız.
"bu resim mektep sıralarında geçirmiş olduğumuz samimi günlerin veslie-i yadı" diye bir not da varsa birinin arkasında, o andan itibaren hayat daha da kısadır.
söz sanırım hakan savlı'ya ait. söylemeden geçmeyeyim.
"tüm resimleri bir albümde toplayalım" dedi kardeşim elinde bir torba dolusu çocukluk resimlerimizi getirirken. bir hevesle ayırdık her birini. ilkokul resimleri, lise mezuniyeti, kep töreni, düğün fotoğrafları....
yerde bağdaş kurmuş otururken karşılıklı, elimize geçen her fotoğrafı da gösteriyorduk birbirimize. dalıp gidiyorduk sonra. kıkır kıkır gülüyorduk 80 lerdeki hallerimize. özenle yerleştiriyorduk her birini yeni aldığımız albüme.
-bu kutu da neyin nesi?-
"daha önce görmüş müydün bunu"? diye sordu kardeşim. cevap vermeden açtım kutuyu. yüzlerce siyah beyaz fotoğraf saçıldı yere. önce donduk kaldık, sonra unuttuk hazırladığımız albümü ve diğer resimleri, neşemiz kaçtı, sustuk kaldık.
annemin resimleri... öyle güzelmiş ki... hoş annesinin gençlik resimlerini görüp beğenmeyen yoktur herhal, benimki de laf.
bir özlemle baktık hepsine. sanırım lisedeyken çektirdiği onlarca fotoğraf... gözlerinin içi gülüyor... ve yakından çekilmiş bir dolu fotoğraf. öyle genç öyle hayat dolu... nasıl olmuştu da bugüne dek görmemiştik bu resimleri?
"şu resme bak" dedi, şaşkınlıkla. "aynı sen"...
aynı ben.
...
hüzünlendik.
"ne yapalım bunları?" diye sordu. topladık hepsini bi çırpıda. sanki bulmamamız gereken bir şeyi bulmuşuz da yakalanmamak ister gibi. koymadık aile albümüne, mukavva kutuya koyup kapattık yırtılmış kapağı.
odadan çıkarken "ne güzelmiş di mi?" dedi. koltukaltında mukavva kutu.
...
hiçbir zaman bir albüm hazırlamadık ona dair. şimdi ne vakit bir mukavva kutu görsek anımsıyoruz o resimleri. ne vakit özlesek açıyoruz yırtılmış kapağı...
eski püskü bir mukavva kutu içinde resimleri. onun anıları saklı, bizim ise özlemimiz içerisinde.
