Geçen gün çay içiyordu ellerini gördüm birden.
Kırışmış, lekelenmeye başlamış işte o an fark ettim.
Günlerdir başımı yastığa her koyduğumda öleceği günü düşünüyorum gözlerim doluyor.
Hıçkıra hıçkıra ağlama hissi geliyor ama ağlayamıyorum.
Allah onları başımızdan eksik etmesin.
öyle ki çoğu zaman dile getiremediğimiz sihirli kelimeleri bir an önce söylemeliyiz .
"Sana belki hiç söylemedim, ama her zaman annem olmandan gurur duydum! ve seni çok seviyorum"
hiçbir zaman kabullenilemeyecek bir durum aslında. sanki hiç ölmeyeceklermiş gibi ve hep var olacaklarmış gibi. düşününce bile tüylerin ürpermesine sebep olan durumdur. isteriz ki ölmesinler, ancak olanın önüne asla geçemeyiz.
kaçınılmaz sondur. o gün geldiğinde bütün herkes gibi -ben dayanırım diyen yalan söyler- bizde yaşama sevincimizi bir süreliğine kaybedeceğiz. ama hayat bizim için devam edecek.
Korktuğum, korktukça kendimi daha da çok suçladığım durumdur. Anneme sevgimi belli edemem ben, o da şikayet eder bundan. Ama bilse ne kadar sevdiğimi ama dünyanın en öküz insanı olduğumu. Biliyor gerçi öküzlüğümü. O ölmesin, ona bir şey olmasın. Ben herşeyimi veririm. En güzeli beraber ölsek ya?
Düsünmesi bile ağlatırken gercegi nasil olur diye dusundurur Ve yine aglatir uzer. Zor bir durumdur hayatta guvendigin tek insandir o da veda eder dönmemek üzere gider acıdır. Yine belli olmaz tek umidim ve istegim onlardan ölmek.
Bir insanın basına gelebilecek en kotu şeylerden biri, belki de en kötüsü. Hemen her gün dusunulur bu gerçek ve can sıkar. Annemden önce olmeyi isteyip, onun benim olumumu gormesini isteyecek kadar bencilim evet. Annemin olumunu görmek istemiyorum.
