insanı farklı düşüncelere sürükleyen, alıp götüren, belki de mutlulukta nirnavaya ulaştıran ve aynı zamanda duygusallaştıran garip hede. küçük bir el hamlesinden çok farklı bir hareket...
duygu yüklü olduğu bariz bellidir. çünkü hiç bir el hareketi insanı bu kadar duygulandırmaz, insanı bu kadar özel hissettirmez. Normal bir okşama dğil, his yoğunluklu, sevgi dokumalı olduğu çok açık. insan çok hoş oluyor yahu.
kıymet anlıyor insan ciddi anlamda. bir de ana özlemi çekiyorsa... kokusunu özlüyor, sarılmayı özlüyor, bakışlarını, belki sana bağırışlarını, itiraz edişlerini ya da yargılayışını. her şeyini özlüyor.
zaman zaman kızıyor belki insan ama bacağına yattığında tek bir okşama bile yetiyor tüm sinirini almak için insana. öyle özel bir dokunuş bu... allah kimseyi bu dokunuştan mahrum etmesin. ana sevgisi bambaşka ya.
not: işin açıkcası bu kadar duygusal bi insan değildim ama 1 nisan vesilesiyle evdekilere şaka hatta süpriz amaçlı atladık trabzon'dan habersiz geldik anamızı görmeye. başımı okşayınca çok özlediğimi bi kez daha anladım. yazmassam buraya gidip yüzüne söylücektim. bunu da yapabilecek kadar duygu yüklü bi insan değilim. öyle işte ya. lan ne seviyomuşum annemi.
