siz gurbette binlerce km ötedesinizdir.o vatanda evdedir.telefondasınızdır.uzun süren ayrılığa ana yüreği dayanamaz.ağlar telefonda.sizin yüreğiniz parçalanır.
iç organlarınıza bıçaklar parçalar, derinize binlerce kızgın iğne batmaktadır sanki, nefes alamamak gibidir. ölümün en yakın, en basit olduğu andır belki.
ana yuregi lafinin ne raddede pofuduk kivamda oldugunu gosterir. insan evladi ota boka aglayabilmekte lakin bir ananin kendi evladi ugruna doktugu gozya$i kadar kiymetlisi yoktur.
--spoiler--
dile kolay 1,5 sene annenin istemedigi bir kizla birlikte olmak, ardindan fecilerden feci hale sokulmak vardir, hani ananin zil takip oynayacagini zannedersiniz. halbuki son zerresine kadar size layik goremedigi kizdan ayrili$iniz ve hissettikleriniz yuzunden ici parcalanmi$tir.
-ne dedi?
-dogum gununde aldigim saati yollayacakmi$.
-...
-aglama anne. ben zaten siktir ettim her$eyi.
--spoiler--
dayanması güç, insanın yüreğini paramparça eden olaydır. hele ki yolculuk öncesi ise bu ağlayış, bitmez o yollar. o yara kanar durur insanın içinde yol boyunca ve gidilen yerde.
ruyasinda hasta oldugunuzu gorur, icine dogar aslinda, uyanir uyanmaz da arar. "kizim slklntln mi var?" diye ama cumlesini tammamlayamadan aglamaya baslar. elinizi uzatip goz yasini bile silemeyecek olmaniz bir yana, "aglama annecim, bak ben iyiyim." dersiniz ama gene de kar etmez. bir turlu aglamasini onleyemezsiniz. bir sure sonra onun gulmesi icin bir seyler anlatmak, konu degistirmekte careyi bulursunuz.
telefonu kapadiktan sonra da bilirsiniz, onun aglamaya devam ettigini. iciniz slkilir. aldiginiz kararlardan dolayi bir kez daha kendinizi suclarsiniz. onu aglattiginiz icin lanet edersiniz kendinize ama sonra da bir sonraki krize kadar unutursunuz bu olanlari.
tüm kahrını çekmiş, seni korumak uğruna tüm hayatını ortaya koyacağından bir an bile şüphe etmediğin, bu karşılıksız seven yüce varlığın çöküşünü izleyekalmaktır bir anda.
senin o anki duygularında, düşüncelerinde, yaşam tarzında, kendinden memnuniyetinde ve hatta üzerindeki kıyafetlerde imzası olan bir kadının parçalanmışlığıyla yıkılmaktır.
var olmuşluğuna bir küfür gibidir annenin ağlaması. nefes alışına bir hıyanet gibidir; ağlatanı bulup canını ayna gibi paramparça etmek istersin. ama yerinden kıpırdayamazsın bile; sana ağırbaşlı olmayı öğreten, efendiliğin tanımını yaşatan, bu hale, seni insan haline getiren bu kadının ağlamasıyla yerinden kalkıp dünyayı bile yıkamazsın. çelişkiler içinde kalakalırsın. çünkü öğrettiklerine duyduğun hayat borcuyla öğrettiklerine gösterdiğin saygı çelişir o an duygularında. ve anneyi hayalkırıklılığına uğratmamak için efendi olmak ağır basar düşünce karmaşasının sonunda. ağırlığın yangınlığıyla oturur bakarsın gözlerinden süzülen her bir inci değerindeki damlacıklara...
eşzamanlı olarak sizin de ağlamanıza, her bir hücrenizin parça parça olup alev alev yanmasına sebep olan durum. gözyaşlarını içmek istersiniz ama yapamazsınız, dünyayı yerle bir etmek istersiniz ama bit kadarsınızdır hiçbir şey yapamazsınız, gözyaşlarına yoldaş olmaktan başka..
baba'nın ağlamasına nazaran, daha az yürek yakan ağlamadır.
anneler sık ağladığındanmıdır nedir sizde sadece bir yürek brukluğu bırakır, ancak babaların ağlaması öyle annelerin ki kadar basit olmaz.
bu yüzden babaların ağlaması hem daha üzücü, hemde daha akılda kalıcıdır.
"anneler kutsaldır. sevelim sayalım..." gibi lakırtılar bir yana zaman zaman fena halde sinir bozan bir olaydır. zira haklı olduğunuz bir konuda kendinizi savunurken ağlamaya başlayan anne bir anda evdeki tüm okların size çevrilmesini sağlar.
bu durumda evdekilerden "bak beğendin mi yaptığını ? ağlattın kadını sonunda !" gibi tepkiler gelir. diğer insanlar bir yana siz bile haklı olduğunuzu bildiğniz halde annenizi ağlarken gördüğünüzde içiniz bir cız eder, üzülürsünüz, pişman olursunuz, vicdan azabı çekersiniz...
özetle annenin göz yaşları doğru kullanıldığı takdirde ölümcül bir silah olabilir.
annenin döktüğü sevinç gözyaşlarıysa, sizinde gururdan ve mutluluktan gözlerinizi dolduracak, üzüntüden, ayrılıktan veya ümitsizlikten kaynaklıysa içinizi ölesiye burkan, dayanılmaz bir hal alabilecek durumdur. gözyaşlarına sebep olan duruma çare yoksa anneye sıkıca sarılmak yapılacak en iyi şeydir.
küçüktüm daha. annemi ağlarken hiç görmemiştim. sigarasının dumanını o kadar içten çekti ki sanki beni çekti yüreğine. burnundan çıkan dumanla birlikte gözyaşlarıda süzülüyordu yanağından. hıçkırma yok, ses yok, söz yok. sigarasıyla dertleşen bir kadın oturyordu karşımda. ne yapacağımı bilemedim. sadece seyrettim "annemin gözyaşları" nı seyrettim.
ve sonunda kendimi, gözyaşlarımı silerken buldum.*
annenin çocuklarını ne kadar çok sevdiğini gösterebilen bir durumdur. kendimden örnek vereyim:
protohippi henüz okula başlamamıştır ya da 1. sınıftadır. çok şımarıktır, annesini çileden çıkarmaktadır. bir gün yine bir şey yapar ve anne buna dayanamayıp sobanın maşası ile protohippi'nin poposuna vurur. şortumun arka cebindeki şekerlerden dolayı bir çatırdama sesi yükselir ve anne oğluna bir şey olduğunu sanarak ağlamaya başlar. hemen şortu indirir ve çocuğuna bir şey olmadığını, sesin şekerden kaynaklandığını görür. bunun üzerine çocuğa, hemde altında hiç bir şey yokken bir maşa darbesi daha gelir.
annemin ağladını ilk kez çok küçük bir çocukken görmüştüm. inanamamıştım.
çünkü annemin kucağı bir kaleydi ve ben sıkıldıkça, üzüldükçe, ağladıkça ona koşuyordum.
ama bütün dertlerimin devası, kendimi kucağında cennette hissettiğim annem ağlıyordu.
neden ağladığını bilmiyordum fakat bende ağlamıştım o gün onunla, çünkü yüzüne baktıkça ufacık yüreğim burkuluyordu, içim acıyordu.
bir evladın çıldırtan çaresizligidir o.ayakta duramassın,neydi onu aglatan,niye aglamıştı bu sarp kayalar gibi dimdik olan kadın.neye ve niçin agladıgının hiç önemi yoktur o an.sende aglarsın! hem öyle bir aglarsın ki ondan daha fazla aglarsın.aglasam sesimi duyarmısın mısralarımda gibi bir histir o, agla çocuk!aglayan o kadın için agla belki gemiyi kurtarırsın.
