kanimca her kücük cocugun kücüklükten itibaren masum, tertemiz kalbiyle ettigi dua. o kücük cocuk bunun o kadar cok gerceklesmesini ister ki, olmayacagini fark edecek yasa geldiginde tekrar kücülüp umutlanmak ister.
kücükken annem ve babam hic ölmesin diye cok dua ederdim. birgün öleceklerini farkettigimde ise dua etmeyi biraktim, aglamaya basladim. o gün bugündür icten ice agliyorum, biliyorum ölecekler.
kimi zaman "allah'im bu insanlari neden annem/babam yaptin" diyorum; bazen de dua bambaska bir boyut kazaniyor, kendimle celisiyorum, "allah'im canimi al da öldüklerini göremeyeyim, onlardan önce öleyim" diye yalvariyorum allah'a..
cünkü onlari ne kadar sevdigimi, onlara ne kadar ihtiyacim oldugunu, kaybettigimde anlayacagimi cok iyi biliyorum.
gözümü dünyaya açtığım günden beri yanımda olan insanların yokluğuna nasıl alışırım bilmiyorum,bilemiyorum.yaşayıp yaşayabileceğim en büyük acı olacağına eminim ve biliyorum ki onlar olmadan ben bir hiçim kocaman bir hiç.yüzlerini göremediğimi,seslerini duyamadığımı düşündümde bir an gözlerimden akan yaşlara engel olamadım.allah'ım bana acılarını yaşatmasın.
