yeni bir anne olarak çocuğumun etmesini istemeyeceğim dua. aksine ben ondan önce öleyim, fakat o kendi hayatını kurmuş ben de torun torba görmüş olayım. "yavrum çocuğa ben bakarım siz işinizden olmayın, torun sevelim azcık" diyeyim, benden başka hayatını yaslayacağı sağlam bi eşi, ailesi olsun. ben ölünce bana dualar etsin, hayatına da devam etsin. daha 11 aylıksın sıpa, ne hayaller kurduruyorsun çocuksuzken yarın ölsem gözümün arkada kalacağı bi şey yok diyen insana.
allah sıralı ölüm versin diye bir söz var güzel türkçemizde. ancak sıralısını da sırasızını da verse ölüm ölümdür. ve maalesef insanlar kaybederek kendi ölülerine giden yolda bu kaybetme duygusuna alışırlar. keşke kimse ölmese. ama bazen anneler, anneanneler, teyzeler sizden çok daha önce giderek sizi yapayalnız bırakırlar erkenden. sonra bayramlar tatsız gelir, yeniyıllarda gözler yaşla dolar dolar içinize akıtırsınız, doğum günlerinize dahafazla anlam yüklemeye başlayıp, içinizden hep "benim var eden insan şimdi yok lanet olsun" diye isyanlar edersiniz. allah kimseye kaldıraayacağı acıyı tattırmazmış...
bazen anneler erken ölür.
evet ben de zamanında düşünürdüm bunu ama cidden bencilce. Sen sırf onun yokluğunun acısını çekme, onun gidişinin zorluklarına katlanma diye ondan önce ölmek istiyorsun. Peki sen ölünce o ne yapacak. Muhtemelen o öldüğünde sen ne yapacaksan onu yapacak. Belki daha fazlasını.
annem ki benim en yakın dostum, sevgilim, babam, abim, ablam, en çok didiştiğim insan, her şeyim..
yakınımda olmasa da hep yanımda olduğundan yaşamaya devam ettiğim insan..
varlığı mevcudiyetimin sebebi olmasada anlamlı kılan tek insan..
onsuz hayatı hiç düşünmedim..
her gece ettiğim duamdır..annemin öldüğünü düşünmek bile intihara sürüklerken beni onsuz yaşayabilmem yalnız allah ın takdiri iledir..
her gece dualarımdadır..
annem benden önce ölmesin..
her gece uyanıp nefes alıp almadığını kontrol ettirir insana. bazen onu uyandırmamak için yanına kadar gidemezsin. uzaktan göğüs kafesine bakarsın. hareket ediyorsa biraz daha rahatlarsın.
hep hayal etmişimdir. kim önce ölsün acaba diye. ve hep şu sonuca vardım. annemle bir trafik kazasında ölelim. bi tır ezsin ikimizi de. ne ben onun ölümünü göreyim. ne o benim öldüğümü görsün. tabutunun arkasından ağlamak zorunda kalmayayım. onu yıkarken hassas davranmaları gerektiğini söylemek istemiyorum. onu gömdükten sonra eve gelip eşyalarını koklamak istemiyorum. evde kalan ilaçlarının hepsini içip ne yaşadığını öğrenmek istemiyorum.
evet bencilim. acı çekmekten korkuyorum. ölüm acısıyla aklımı yitirmek istemiyorum. ve evet annem benden önce ölmesin. birlikte ölelim.
şüphesiz ki, bencilce bir istektir. istemeden de olsa ben yaşayıp öleyim annem daha fazla acı çekinsin mantığı vardır. hem ne demişler; dünyadaki en kötü acı evlat acısıdır.
evlat acısının, anne-baba acısından çok daha derin olduğunu farkedemeyen evladın, masum ama bencilce olan dileğidir. insanın tabiatı da böylecedir. zira evlatlar da aynı acıyı hissetseler, hiç biri hayata tutunamazlardı.
