Türkiyede genel olarak pek sevilmeyen, özellikle gençlerin sevmediği bir yemek yaptığında birden fazla kez "çok güzel olmuş çok güzel olmuş" diye kendini methetmesi.
başrolü yakışıklı olmayan dizileri sevmemesi. nefes bile almadan yatıp kalkıp izleyip prison break'i ikinci kez bitirdikten sonra narcos'a başlayınca birinci bölümden meeehhh deyip bıraktı. bizimle deyılsın escobarcım.
para kavramı olmaması. ekonomi kavramı da yok. geçen hafta babamla babanneme giderken hiç ihtiyacı olmadığı halde halı almış. ve bunu benden gizliyor. babam annen yeni halı aldı üstüne sen geldiğin günler örtü örtüyor diyor. ben gidince kaldırıyormuş.
Annemle pek anlaşamayız, fikirlerimiz hiç uyuşmaz ama hep elimden geldiğince idare etmeye çalışırım,
Yokluğunu düşünmek bile ürpertir içimi, gözlerim dolar...
Ne olursa olsun, nasıl olursa olsunlar, hep yanımızda olsunlar...
Ayrıca bu başlık altında yazan yazarlar; hepinizin annenizin ellerinden öperim.
Kavga ediyoruz söylenmeye başlıyor “sus konu kapandı” diyorum “sen sus” diyo “konuşmuyorum sen konuşuyorsun” diyorum sus diyo ya sus diyorum ve 1 saatlik bir kısır döngüye giriyoruz. Dışarıdan böyle iki yavru köpeğin karşılıklı birbirlerine havlaması gibi duruyoruz kesin. Az önce hatırlayınca bir gülümsedim. Love u mommy...
bence beni pek sevmemesi. yani garip çünkü etrafimda ki tüm anneler çocuklarını çok seviyor. benim annem beni pek sevmez.
6 yıldır ayrı yaşıyoruz mesela. arada bir eve gittiğimde sanki komşusu 5 dk uğramış gibi yanağını yanagima değdirir. iki eliyle bana sımsıkı sarıldığını ya da şöyle sımsıkı öptüğünü hiç bilmem.
telefonla konuşurken de demez yani hiç öyle aç mısın tok musun falan.
En son eve gittiğimde ilk defa şey dedi dün gece üstün açılmıştı örttüm, bu kendi evinde de böyle yapıyordur kesin dedim içimden dedi. ondan duydugum olumlu nadir şeylerden biriydi.
sonuç olarak garip. bence beni sevmesi gerekirdi. çok çok sevmesi gerekirdi.
günde 50 kere arar yemeğini ye aç kalma kalın giyin gibi telkinlerde bulunurdu. abartmıyorum minimum 20-30 kere arardı. o zamanlar bunalırdım tamam anne derdim. şimdi ise o sesi duymak için canını vereceksin deseler gözümü kırparsam şerefsizim. ah be anne bi ses versen bana ben yeniden doğsam olmaz mı?
garip huylarına kurban olduklarım ya. benimki yaşlandı. son yıllarda kaygı bozukluğu var. bu birdenbire olmadı tabi ki. neyse oralara girmicem kendisi hep endişeli. mesela beraber yürürken kaldırımdan in, önünde tümsek var filan yapabiliyo ya da müge anlı seyredip günde on kere telefon edip iyi misin diye sorabiliyo. hem kendisini hem bizi bunaltıyo ama olsun onu seviyorum.
üstünü sıkı giyinme sen bakalım, hasta olursan karışmam bak, hiçte bakmam yat öyle deyip, hasta olunca üzerinize titreyip, iyileşmeniz için en çok çabalayan olması. böyle garipliğe can kurban tabii.
- Yahu anne, yarın tatile çıkıyorsun, ne temizliği bu?!
- Öyle deme yavrum, oralarda òlür mölürsem, elaleme rezil mi olalım?
-Hönk?!?! Anne yaaa!!!
-Susss! Sen anlamazsın!!!
işte size huy. En garibinden!
Her yere çocuklarının fotoğrafını koyması, asması.
Ne zaman eve gitsem, bir bakıyorum beşyüz yerde kendi fotoğrafım. insan bir değişik oluyor.
Şahsi tipime ait olanları Topluyorum, gönlü kalmasın diye bir iki tanesini bırakıyorum.
Evdeki ziyaret bittikten sonra gidip, bir iki hafta sonra geri dönünce bir bakıyorum, tekrardan aynı durum.
Sürekli kendimi izlemekten, narsist özellikler geliştirmek üzereyim. Buradan mevzu bahis konu Hakkında not düşmek istiyorum.
