haşaaaaa!!! diye cevaplanıcak seylerden biridir. nefret edilmez ama bazen kızılır.. mesela sabahın korunde uyandırması, babanızın karsısında destek olmaması, taksıtlerı yuzunden harclıgınıza el koyması,... gıbı nedenlerden azcıkta olsa sınırlenebiliyor insan..
terkedip gitmesi sebep olamazdı onu sevmememe. yeni bir hayat kurmasını ileriki yaşlarda idrak edebilirdim nasılsa. çok merak etsem de sormazdım belki de vazgeçtiklerini hiç özleyip özlemediğini. anlatmasını da beklemezdim belki. konuşmanın her vakit anlaşmayı sağlamadığını idrak edebildiğim yaşlarda.
nefreti henüz bilmediğim zamanlarda, onu sevdiğimi itiraf etmezdim de beni mutsuz edenleri sıralardım kendime. işaret parmağım olurdu acılar ama gene de tetikleyemezdi tabancamı. sağa sola kurşun yağdırma isteğim elbet öfkemden alırdı cesaretini, hedefin bilinmediği yıllarda elbet.
sevmemek ve nefret etmek arasındaki farklılığın, benzer yanlarından fazla olduğunu idrak ettiğim zamanlarda dayandım kapısına sonra. kapısına vuracağım yumruğu havada salladım bir kaç kez. duymuştur diye umarak bekledim de kapıda dakikalarca. sonra ürkerek vurdum kapıya. az önceki yumruk çözülmüştü, parmak ucumla tıklattım kapısını.
açtı sonra. oydu. tanıttığımda kendimi fırsat vermedi bana. o kustu nefretini. kabullenmemesi beni, sevmememe neden olamazdı onu. tiksinir gibi baktığını çok kez farkettim. yüzüme sıçrayan tükürüklerini silmedim ama başımı öne hiç eğmedim. dinledim. anladım demek güç. insanları anlamanın bir işe yaramadığını öğrenmiştim önceleri. anlamaya da çalışmadım.
anlık öfkelerden bahsetmeyeceğim. kızgınlıklar neticesinde söylenen sözleri unutma becerisine sahibim çünkü. nefretin bazı durumlarda nasıl sindiğini hep gözlemledim. öfkenin bir anda nasıl ortalığı toz duman edip, sıvışıp kaybolduğunu gördüm. o kapıyı kapattığında aklından geçenleri hiç merak etmedim. beni terkedip gittiğini unuttum. özlemediklerini sormasam dahi öğrendim.
onu affetmedim ama kendimden nefret ettim ya da ondan nefret ettim ama kendimi affetmedim.
benim sebebim bir bakıştı. tükürükler ise hep yüzümde kaldı.
sizi doguran annenin hayatın da hep baskalarından sonra geliyorsanız, bu yasa kadar sizi buyuten, seven, sefkat gosteren ihtiyac halinde aglayacak bir omuz sarılacak bir boynu onun yerine baskaları veriyorsa, onun orda bir yerlerde oldugunu bilerek yasadıysanız ve bir gun ansızın ortaya cıkıp "ben senin annenim ulasmaya calıstım ama" ile baslayan bir suru sacma sapan cumleler kuruyorsa, bahaneleri arasında "yasım gencti bakamadım korktum kactım" dedikten sonra sizden sadece 2 yas kucuk bir oglu oldugunu ogreniyorsanız artık nefret bile etmezsiniz sadece eger sizi 9 ay karnında tasıması saygı gosterilecek bir hareketse saygı gosterirsiniz ve sonsuza kadar susarsınız.
olmayan sebepler. genel durumlarda tabiiki yani istisnalari da mevcuttur. genelde anneler kutsaldir, canimizdir, fedakardir. ancak bazilari vardir ki gaddardir, cocugunu dover, atar, iskence eder vs. bunlar sebep olabilir beki ama allah kimseye yasatmasindir. kimse de ustlenemeyecegi sorumlulugu almasin. ki bu sorumluluk anne olmak gibi zor ve ozverili bir is ise anne olmadan once oturup tekrar tekrar dusunmekte fayda var diye dusunuyorum. tabiiki baslik annelerle ilgili oldugu icin hep anneler uzerinden gittim. babalar icinde ayni durumlar soz konusu olmalidir.
kabul edilemeyecek sebeplerdir, olmayan sebeplerdir ergen çocukların muzdarip olduğu konudur bu anneden nefret etme konusu ,arkadaşları ,hevesleri uğruna sapkınlık derecesinde annelerinden nefret ederler ,hatta ölse hiç üzülmem gibi sapır saçma düşüncelere saplanırlar.
a salak çocuğum diyerek yaklaşmak lazım onlara yarın öbür gün düşersin çamurun içine, o arkadaşlarının hiç biri dönüp bakmaz ,yarın öbür gün ağlarsın onlarda senle ağlar belki ama senin yerinde olduklarını düşünerek ağlarlar ,yani sana ağlamazlar ama annen çektiğin acıyı birebir hisseder ,senle beraber içten ağlar en az senin kadar acı çeker. ulan sen kimsin ki derler adama.*
