annem hayatta hep kendi kendime yetmemi, hep guclu olmamı istedi.
bir sey basarmak istedigim hep soyle der: -ben senin kapasiteni biliyorum. gercekten istersen basarırsın.
bi de bizim aile guzellige cok takıntılıdır. annem, babam, annanem, dedem, dayım. herkes guzellige takıntlı ailede.
ben sık sık tombik donemlerden geciyorum son yıllarda. hep soyle diyor: -guzelligini golgeliyorsun. senin giyinip kusanıp gezme yasların. senin girdigin ortamlarda butun kafaların sana donme yasların. guzelligini golgeleme.
"Ben sustukça sen daha çok çıldırıyosun ya, tam psikoloji dersi örneğisin".
Bunu çok sık söyler. Bazen de "yine örnek olmayan başladın" diyerek özetler durumu.
Anne çorabım nerede?
-Bıraktığın yerdedir.
Anne elbiselerim nerede?
--Bıraktığın yerdedir.
Anne saatim nerede bari bunu söyle?
---Bıraktığın yerdedir.
Nerde o eski anneler?
----Bıraktığın yerdedir. (bkz: terlik atmak bir sanattır)
Yeni eve taşındıktan sonra, evde fazla olan ne kadar eşya varsa benim odaya atıldı. Oda biraz toparlansın diye yeni bir dolap yaptırdım ve geldi. Yerleştirdikten sonra annemle babam, odaya bakmaya geldiler.
Babamın yorumu; sonunda kızın odası toparlandı. Oda Gecekondu gibiydi yaa. Darmadağın.
Annemin cevabı; kızın da gecekondu gibi. Geceden geceye yatmak için konuyor eve.
Abim çocukluğunda çok pis bir çocuktu bu nedenle annem ona "oğlum banyo yapta senden insan kokusu gelsin" demişti. Hatırladıkça güleriz. (bkz: bu da böyle bi anım)
