karnı acıkan çocuk, yorgunluktan uyuyakalmış annesini uyandırmamak için ayak uçlarında usulca yürüyerek mutfağa ula$ır. dolaba bakar, bombo$. aklına annesinin henüz doldurduğu reçel kavanozları gelir; geçen gün görmü$tür annesinin reçelleri kaldırdığı bölmeyi. kıymetlidir o reçeller, kı$a hazırlıktır. reçelin pi$tiği gün nasıl da içinde kalmı$tır o reçelin tadına bir parmak dahi olsa bakamamak... annesine de söyleyememi$tir, söylese de annesi izin vermez ki. çok da açtır üstelik, yiyecek bir parça peynir bile kalmamı$tır dolapta... malum, ay sonu gelmi$, paralar suyunu çekince karında derin uğultular ba$lamı$tır her zaman olduğu gibi. kahvaltı niyetine içtiği dünden kalma tarhana da kesmemi$tir ufaklığı, daha güzel $eyler yemek istemektedir. alican onun kar$ısında çokellalı ekmeğini ağzını $apırdata $apırdata yediğinde karnındaki karıncalanma yumruğa dönü$mü$tür. o sadece bir kez tadına bakmı$tır çokellanın, o da misafirliğe gittiği teyzesinin evinde. annesi vermez ki çokellaya para, lükstür bir dilim o enfes çikolatalı ekmek onların bütçesine göre. aklından alican'ın çokellalı ekmeği yalayarak yediği görüntüler geçtikçe açlığı daha da kabarmaktadır. gözleri dolar, ne olursa olsun o reçellerden bir tanesini açıp yiyecektir. çikolotalı ekmek kadar olmasa da güzeldir annesinin ev yapımı reçelleri. hazır annesi de uyuyorken boyu neredeyse kendisininkine e$it koca sandalyeyi binbir güçlükle ta$ır dolabın yanına. dikkatlice tırmanır sandalyeye, dolabın kapağını açtığında gizli hazineyi bulmu$ korsanlar kadar ı$ıldamı$tır gözleri. en ufak $i$eye uzanır minicik elleri, i$lediği kabahatin affedilir bir yanı olmasını dilercesine. az uzaklıktadır reçel $i$esi. evet, sonunda eli değmi$tir $i$eye, artık avuçlarının içindedir o tadı çokellaya benzemese de güzel olan reçel. mutluluğun verdiği sarho$lukla ba$ı döner ufaklığın, sandalyeyle beraber yere dü$mesi büyük bir gürültü koparır sinek vızıltısının bile duyulduğu o köhne evde. kırılan reçel $i$esine bakarak ağlayan çocuğun hıçkırıkları, anneyi uyandırır. her yer reçele bulanmı$tır, çocuğun ba$ı kanamaktadır ama çocuk elinde kırıkları kalmı$ reçel $i$esini sıkı sıkı tutmaktadır avuçlarının kanamasına aldırmadan. annesinin az sonra çıkaracağı yaygara umrunda bile değildir. ula$tığını sandığı anda elinden kayıp giden mutluluğudur göz ya$larının sebebi. layık olmadığını dü$ünür bir $i$e çilek reçeline bile... bırak çokellayı... anne en osmanlısından tokadı indirir çocuğun göz yaşlarıyla sırılsıklam olmu$ yüzüne, bağırır çağırır, yüzüne vurur yaptığını çocuğun.. o çocuktur, çocuksa yeti$kin. hiç ses etmez annesinin inip kalkan eline, yüzünde kalan kırmızı izlere.. hırsı geçince annesinin, öylece bırakır çocuğu, kom$usuna gider. çocuk ağlamayı kesmi$tir, ruhunun aldığı yaralar kanayan dudağıyla, avuçlarıyla kıyaslandığında çok daha keskindir, derinlerdedir. içten içe inler, yatağının yolunu tutar kırılmı$ reçel $i$esinin parçalarını hala elinde sımsıkı tutarak. üstüne çeker örtüsünü, bir ölü gibi kıpırdamadan, sonsuza dek, huzur içinde öylece yatabileceğini hayal ederek. kim bilir kaç saat bu hayal içerisinde öylece yatmı$tır çocuk.. sonra, annesi gelir. siniri geçmi$tir artık, mahallelinin dedikoduları onun ne$esini yerine getirmi$tir. kapıdan bakar usulca, uyumu$tur çocuk. annesi sadece görür; duymaz. oysa çocuk sadece kulak verenin duyabileceği desibellerde hıçkırıklara boğmaktadır batan güne$le birlikte geceyi.. uyku çok uzaklardadır artık, elde kalan tek $ey kırılıp gitmi$ reçel $i$esidir.
yaptığı yaramazlık sonucunda annesinin sabrını taşırmış ve sonunda dayak yemiş olan çocuğun bu dayaktan sonra bir nevi rahatlayarak uykuya dalması olayıdır.
bu durum birçok küçük çocukta görülebilir. yaramazlıklar had safhaya çıkmış artık dayağa davetiye çıkarılmıştır. en sonunda bu duruma dayanamayan anne çocuğuna orta şiddette bir dayak atar.(terlik atma, birkaç tokat vs.) tabi çocuk o yaramazlıkları yapana kadar baya bir yorulur. üstüne bir de dayak yer ve ağlamaya başlar. bu durumda yorgunluğu iki kat daha artar. en sonunda yaramazlıkların tamamlanması, hak edilen dayağın yenilmesi ve ardından gelen ağlama seansıyla iyice yorulan çocuk tüm görevlerini tamamlamışçasına mışıl mışıl uykuya dalar.
mahalledeki arkadaşlarına özenip arka bahçedeki incir ağacına tırmandığı için annesinden bir araba sopa yedikten sonra, yatağını da hiç bozmadan, serili duran battaniyenin üzerinde, büzüşmüş, dertop olmuş vaziyette ağlaya ağlaya uyuyakalmış ve büyüdükten sonra bile nerde ağaca tırmanan çocuk görse, gidip onun da tırmanası gelen içine kapanık çocuktur.
anne belki de bütün iyi niyeti ile çocuğunun ağaçtan düşüp bir yerini incitmemesi için koymuştur bu yasağı ama çocuk bu, anlar mı? sonuçta dayak yedi mi, yemedi mi? bir çocuk için tek önemli mesele budur o anda.
bu zorunlu uyku seansı genelde akşam yemeği saatlerinde evin babasının işten eve dönmesiyle son bulur. sanki hiçbir şey olmamış gibi sofraya oturulur. olanlar babaya pek sezdirilmez nedense. yemekten sonra ise anne, çocuğunun gönlünü almak için bir tabak dolusu incirle odanın kapısında görünür.
tabii çocuk bu durumun yarın da kim bilir hangi sebepten dayak yemeyeceği anlamına gelmediğinin bilinci ile, ileride sözlük diye bir şey çıkarsa, bunları oraya yazarım diye içinden geçirir.
not: annenin sonradan çocuğa bir tabak incir getirdiği kısmı, yazar tarafından götten uydurulmuş olup, çocuğun şu anda otuzlu yaşlarında olduğu, en sevdiği meyvenin ise incir olduğu rivayet edilmektedir.
bütün gün misafirlikte el altından cimciklenmiş, pasta yer mi sorusuna annesinin yedi ya daha ne yicek lafına karşılık yicem ya banane derken annesinin gözündeki kırmızılığı farkedip içine korku salınmış çocuktur. misafirlikten kalkılır yol boyunca anne gereksiz lafa tutulur, ama anneler unutmaz. evde sopanı bi güzel yiyip en yakın döşeğe kendini atarsın. o huzur eminim dünyadaki en mükemmel hafiflik duygusudur. o duyguyla uyuyakalırsın. uyandığında baba gelmiştir ve tabiki cebinde çokokrem vardır, dayak mayak unutulur hayata kaldığın yerden devam edilir. *
hayat boyu çekilen en temiz uykudur muhakkak. durumdaki en duygusal ayrıntı da, çocuğun ondan dayak yemiş olmasına rağmen yine de "annneeeeeeööööüüğğğhhüüüü" diyerek ağlamasıdır.
