anneyle baba anlaşamaz anne artık babaya ve yaptıklarına katlanamaz yine bi kavga patlak verir ve anne gecenin bi yarısı tek başına evden gider/atılır. Geride savunmasız bir çocuk kalır çok özler annesini daha hiçbi şeyi tam olarak anlayamazken nefreti anlar, nefreti hisseder babasına karşı. Çocuğu silah olarak kullanan babadan nefret eder, onu annesizliğe mecbur eden babadan nefret eder. Daha ilkokul 1.sınıftayken yaşar bunları. anne çocuğunu görebilmek için babadan gizli okula gelir anca öyle görüşürler. Gece annenin evde kalan geceliğine sarılıp koklayarak, ağlayarak uyur çocuk. Gizli gizli telefon eder annesine gizli gizli konuşur annesiyle sanki suçmuş gibi ve o çocuk bunları yaşarken kaç yaşında olursa olsun her yaşta nefret eder babasından. öyle ki bir gün annesiyle birlikte terkeder babasını. bu defa çocuk ve anne mecbur eder babayı yalnızlığa ve baba hakettiğini bulur yıllar sonra. Kısacası en büyük yarayı çocuk alır. Anneden ayrı kalmak zaten zordur ama zorunda bırakılmak çok yaralar insanı.
anneden ayrılmak zorunda kalmak, evlâtta, buruk bir savunmasızlık hissinin doğurucusudur.
koca dünyayla sırf bir başına başa çıksın diye, belki de hayatı öğrensin diye! , günün birinde yalnız kalır çocuk ve tarifi zor bir his kaplar dünyasını çok çabuk. yaşı ister büyük isterse küçük, annenin dünyasında hep bir çocuktur, çocuk.
oysa ki küçücük bir dünyaya sahip o çocuk, her gün katlanarak büyüyen dertleriyle birlikte, koca dünyanın rakibi bir mahlûk...
