aile bağlarınız kuvvetliyse bu durum insana çok koyar. ailenin büyüğü yoktur artık bu hayatta. onun sevgisi bambaşkadır
ayrıca bayramlar, dolmasız , böreksiz, tatlısız geçer . hiç kimsenin yaptığı yemek anneannenin-babaannenin yemeğini tutmaz.
diğer akrabalar ile ilişkiler , görüşmeler seyrelir. çünkü aile büyügü sayesinde görüyorsundur bazı akrabaları. o da olmayınca sıkıfıkı görüştüğün akrabalarla birden mesafeli olunur.
en yakınlarınızdan birisini ilk kaybedişiniz ise ölümü öğrenmektir. duyardım sürekli yakınlarını kaybedenleri üzülürdüm sadece ama hani yaşanmadan anlanamayacak duygular vardır ya, empati kelimesini anlamsızlaştıran..o gün anladım. birden düşüncelerimde kaos başladı, neden şöyle yapmadım?, neden şu zamanda gitmedim?, aslında bunuda yapmalıydım. bir suçluluk duygusu kapladı içimi. belkide anneannemin vefatıyla açılan boşluğu bununla kapatmak istiyordum.
aklımdan çıkmayan bir sahne bıraktı bana anneannemin vefatı: annemin, babamın hastaneden geldiklerinde ölüm haberini verişleri. abim ve ben vardık ve babamı ilk defa o zaman ağlarken görmüştüm. biraz annemle bakıştıktan sonra ağzından çıkabilen sadece: çocuklar anneannenizi kaybettik oldu. gerisi gözyaşı...
bayramlar ise hiç bir zaman eskisi gibi olmadı. o ufacık odada yanan soba, üzerinde kızartılan köy ekmeği, soba başındaki yer sofrası, uzun bir divan, eski bir televizyon, sıcacık bir çay, minderler, hikayeler... modern hayatın içine tüküreyim sözlük. o ufacık odada yanan sobanın yanında, minderinde oturan anneannemin dizine yattığımda başımı okşadığı an; ömrümün en huzur dolu anlarıydı. bunu vefatından sonra anladım ve şimdi modern dedikleri bu yalan hayatın, sahte ilişkilerin içinde dimdik durabilmeye çalışırken bunlara ne kadar ihtiyacım olduğunu, ne kadar özlediğimi anlıyorum.
o günden sonra annemin, babamın ne olursa olsun ama ne olursa olsun gönüllerini kırmamaya çalıştım. çünkü ölümü öğrendim. hiç beklemediğim bir anda kaybedebileceğimi biliyordum artık ve hiçbir şey buna layık değildi. kırmadım mı? kırdım tabiki insanız şaşıyoruz. hırslarımız, arzularımız bizi hep bambaşka biri yapıyor. montaigne'nin çok sevdiğim bir sözü var: hırslarımız, arzularımız bizi geleceğe yönlendiriyor. olmuş olanın anlamından uzaklaştırıp olacak olanla meşgul ediyor. ben artık olmuş olanla ilgileniyorum, yanımdakilerin kıymetlerini daha iyi biliyorum. çünkü ben ölümü öğrendim.
geçen yaz başımdan geçerek beni yerlere vuran olay. iyi bir lise eğitimi almam için benimle uğraşan, bana bakan bu harika kadına üniversite mezuniyetimi gösteremeyecek olmamın etkisi ile doğru düzgün bir fotoğraf da çektirmedim, yılsonu bilmem nesine de gitmedim. hayat devam ediyor tabi ki ama sanki yeterince ben yanında olamadım bu 5 senede. üzüldüm. ağlayamadım ilk zamanlar ama o gün beni mahvetti, otobüste ağladım, köyde ağladım, mezarlıkta ağladım, onu toprağa verirken ağladım o gece evime dönerken ağladım. bilemediğim duygular içindeyim hala, neye sevineceğimi bilemiyorum, daha önceleri nelere üzüldüğüme şaşıyorum. ve daha bir sürü detay.
dualarım seninle balım, nasıl olsa görüşücez.
siz doğmadan önce gerçekleştiyse pek de acı duymadığınız durumdur. sizin acı duymanızın sebebi anneannenizin ölmüş olması değil, anneniniz bir köşeye geçip çaktırmadan ağlamasıdır. bunun yanında eksikliğini de hissedersiniz anneannenin.
anneannedir o, annemizin biricik annemizin annesidir. Bize dualar eder, terlendin mi oğlum diye sorar bazen ise çaktırmadan para koyar cebimize. Biz büyükdükçe yaşlandıklarını anlarlar ve bizi yani torunlarını her gördüklerinde gözleri dolar.Çünkü; Bizim küçüklüğümüzü bilir, acaba kaç kez değiştirmiştir bizim altımızı veya kaç kez mama yedirtmiştir... Halbuki daha yaşamak istiyordu, nereye gittiğini merak edersiniz. Kaç yaşında olursanız olun merak edersiniz acaba orada iyi mi diye. Aslında hep sizin çocuklarınızı görmek istemiştir torunlarının çocuklarının tonton ninesi olmak istemiştir, fakat artık çok geçtir, zaman gelmiştir ve hüzünlü bir şekilde atarsınız toprağı üstüne... Atarsınız, atarsınız dolmaz o mezarın içi... Düşünürsünüz son kez bana bakıp gülse veya son kez nasılmış benim birtanem dese diye, fakat artık çok geçtir o sizden çok ama çok uzaktadır. Ama sizi emin olun ki seyrediyordur biryerleden...***
sizi bırakıp gittiği günden beri yakınından bile geçemediğiniz mezarı için bu bayram garip birşey olur ve 7 senenin verdiği dayanılmaz özlemle anneannenizi görmeye tek başınıza kalkıp uyuduğu şehre gelirsiniz bir kaç gün önceden.bahçesine vardığınızda evin burasımıydı diye teklersiniz ne camlardan sarkan adını bilmediğiniz pembe çiçekler vardır nede sizi eve çağıran yemek kokuları ama aldırmazsınız, kapıyı açtığınızda 'eski kokusu' ile karşı karşıya kalırsınız.10 sene öncesine dönersiniz yazları onunla kaldığınız bu ev zaman tüneline sokar sizi.hatırlayamadığınız onca yaşanmışlık her ayrıntıya baktığınızda içine alıp o ana götürür..gittiğinden beri uğramadığınız bu evi hala dünkü gibi hatırladığınızı farkedersiniz...şurdaki tahta sandalyenin arkasında yeleği olmalı diye başınızı çevirirsiniz o yeleği orda göremediğiniz an film kopar gerçeğin tam ortasında bulursunuz kendinizi. şuan bu evde teksinizdir ve o birdaha gelmemek üzere sizi yıllar önce bırakıp gitmiştir.senelerce bunu hazmedememiş olsanızda bir yelek bunu acımasızca yüzünüze vurur.hiç bu kadar çaresiz hissetmemişsinizdir kendinizi..önce kızarsınız ona sonrada kendinize nerden çıktı bu mezar ziyareti diye tam gitmeye yeltenirsiniz ayaklarınız geri döndürür sizi odasına gidersiniz.bilimum her malzemenin üstündeki danteller yerli yerindedir, aynalı tarağı, fii tarihinden kalma telefonu vs.ikinci bir yıkımı yaşamak üzeresinizdir her yeri köşe bucak incelerken birde bakarsınız karşınızda resmi duruyor.masmavi gözleri yine parlak yine gülüyor koskocaman.ve sonunda dayanamayıp mezarlığa fırlarsınız yerini bile bilmediğiniz mezarı elinizle koymuş gibi bulursunuz...toprağın altındada olsa sadece kemikleride bulunsa yılların getirdiği özlem birleşerek 'beni burdan kimse götürmesin' dersiniz 'konuşmasada ben anlatayım o dinlesin'..ve gerçektende uzun uzun anlatırsınız duyacağından şüpheniz yoktur.kızdıklarınızı üzüntülerinizi mutluluklarınızı 7 senenin acısını çıkarır bir biçimde anlatırsınız birazda sitem tabiki neden bırakıp gittiğini sorarsınız sessizdir aldırmazsınız 'artık gençliğine daha çok benzetiyorlar beni' dersiniz mutlusunuzdur...yavaş yavaş insanlar gelmeye başlar sinirlenirsiniz bizi neden rahat bırakmadılar diye akşam üstü yine gelirim diyerek ayrılırsınız yanından..eve gittiğinizde çok yorgun olduğunuzun farkına varırsınız onun yatağına yatıp hiç birşey değişmemiş gibi anlattığı masalları duymaya başlarsınız kulaklarınızda ve yine 9 yaşında bir yumurcak olduğunuzu varsayarak kucağında hayal edersiniz kendinizi o yumuşak sesi ve masalıyla uykuya teslim edersiniz kendinizi...
velhasıl zordur anneannenin ölmesi herşeyden önce öldüğünü kabul etmesi.
anneannenin annesinin ölmesi şeklinde vuku bulan hali bile adamı fena vuran olaydır. ben pek iyi hatırlamıyorum.
8 yaşında falandım. o zamanlar topraktakilerin vücutlarının yok olup toprağa karışması falan ilgimi çekerdi. tek hatırladığım, 12-13 yaşlarındayken "anne 5 sene oldu, yok olmuş mudur ki?" diye sormaya devam etmemdi.
boğazınıza takılan yumruk ne zaman hatırlasanız yine yerini alacaktır. anne ve baba çalışıyor ve anneanne de sizi büyütmüşse o sizin hayatınızda bir efsanedir. hele ki bir de gittiğinde aile eskisi gibi toplanmıyorsa bir daha. işte o zaman koyar. *
son bir haftasını ölüm döşeğinde, ağrıları ve sızılarından çoğu zaman uyuyamayarak geçirmiş nur yüzlü anneannenizi o sabah öpmek ve ardından okulunuza gitmek istersiniz. ama bakarsınız ki, günlerdir ilke defa o sabah uyuyabiliyor. uyandırma korkusuyla öpmeye kıyamaz ve okula gidersiniz. sabah saatin 07:30' udur. öğlen 13:15 te kalbinizin bir anda yandığını hissedersiniz, çünkü anneanneniz tam o dakikada ruhunu teslim etmiştir ve siz bunu eve gittiğinizde öğrenirsiniz. keşke öpseydim ya da iyi ki öpüp onu rahatsız etmedim ikilemi de yıllarca beyninizi kemirir...
herkes için acı olmayan durumdur. anneniz babanız ayrı diye , size babanızın ismini söylerek ''x'in piçleri'' diyorsa ve hiç acımıyorsa , kucağınızda can verse acımazsınız. bunu bana yaptığında yaşım 12 idi ve ben annem babam ayrı diye onun yanında bu yaşıma geldim. her gün ayrı bir rezalet idi. müziğe olan aşkımı bile kıskanırdı hep saklrdım gitarı amfiyi , herşeye bir kulp , arkadaşlarımın yanında o biçim rencide ederdi , play station'ımı döverek öldürdü. köpeğimi sokağa salmıştı en son vs. ama o ayrılığın hemen ardından duyduğum piç kelimesi beni bitirmişti. geçen sene kucağımda can verdi , hakkını helal et dedi ve veda etti. şu an onun odasından bu entry'i girerken hiç üzülmediğimi düşünsemde en azından insandı. ama çok ta etkilemedi beni anneannemin(!)ölümü.
onun ölmesi çok üzer diğmi?
çocukken kimin anneniz olduğuna karar veremeyip, en sonunda ananeye "anne", anneye de "abla" demeyi tercih ettiyseniz daha da zor olur.
ölmesi mi?
o zordur muhakkak da...
namazını kılmaya bile zorlanması, ellerinin titremesi, gözlerinin görmemesi ama siz ziyaretine gittiğinizde bi enerjinin gelmesi, birden yattığı yerden fırlayıp daha siz soluklanmadan "ne yapalım da yiyelim" demesi.
kıyıda köşede yemeyip sakladığı, bayatladığını bile fark etmediği bir sürü yiyecek ortaya çıkar.
elinize bir lif tutuşturur, al der ananem örmüştü dersin ölünce.
tıkanırsınız, hem çok uzak gibidir o günler hem de çok yakın.
düşünmesi bile kötü işte.
dü$ününce çıldırıyor insan. çokta çıldırmıştım önceleri. çıldırana kadar geçen sürede çok kötüydü, çıldırırkende çok kötüydü, çıldırdım hala çok kötü.
çocukken çıldırmamış halde "ulan kahrolsun ya. eğer kaza bela olmazsa anneannemin öldüğünü görecem, dedeminkini de görecem, hatta annemle babamıda görecem off offf" diye iç geçirirdim. sonra dede öldü. pek fazla tınlayamamıştım. çünkü ölüm çok kötü birşey olsaydı, o melek gibi biricik dedeceğim beni bırakıp gitmezdi. "dedem yaptıysa doğrudur" deyip hiç üzülmemiştim.
büyüdük az bişey. ölüm falan filan kafamız basmaya başladı. tv'lerde bi yakını ölmüş insanları görünce "ne garip şey, neden bu kadar üzülüyorlar acaba" sorgular dururdum. anlamam için üzerinden uzun yıllar geçmesi gerekiyormuş, bu yılların anneannemi yıpratıp bu dünyadan alıp götürmesi gerekiyormuş, sonra o acının yumruk gibi içime oturması gerekiyormuş.
kefeni kaldırıp son kez suratına baktığımdaki gülüşü içimi ısıtmaya yetmiyordu. içi hafif nasırlamış, derinin incelmesiyle iyice belli olan damarlı ellerini tekrar sıksam tekrar bana bakarmı diye düşünüp durdum. yok yok. çare yok. sonsuza giden en huzurlu yolda onu rahat bırakmak lazım.
ahh anneanne ahh. bi gelsende bana yine tarhana corbası yapsan. ilkokula tekrar dönsem okuldan gelip çantamı kenara atsam, televizyonun başına koşsam, "gel bakim buraya önce yemek" deyip benim nazımı çeksen. aşşağıda köpek gibi top oynarken "bu cocuk acıkmıstır ya" deyip assagıya ekmek arası peynir, domates atsan. seni kendi ellerimle o mezarın içine koyarkanki çökmüşlüğüm kadar eminim ki geri gelmeyeceksin. bunların hiçbiri bir daha olmayacak. işte buna deli oluyorum anneanne, işte buna.
velhasıl; her ölümün zamansız olduğunu, hiçbir ölümün sırasız olmadığını öğrendim. sende sıranı savdın anneanne. bir aksilik olmazsa (burada 'olursa' mı yoksa 'olmazsa' mı hangi kelimeyi kullanacağıma tam karar veremedim) annemide, babamıda zamanla senin yanına yollayacağım. dedem takımın 1. penaltıcısıydı, sen ikincisi oldun, ailem den birisi üçüncü, sonra birisi dördüncü olacak ve sonrada penaltı sırası bize gelecek anneanne. gelicez yanına sıkma o tatlı canını.
