entry kişisel oldu ama siktiret o kadar şeyi kuralına uygun yazdık da ne oldu aq?
şurada 2 satır acımı paylaşayım.
ilk kez bu kadar kişisel bişeyler yazıyorum şurada.
çok ani oldu lan.
hani kimse beklemez bunu da böyle hasta olur, yatak döşek yatar sen de acı sonu beklersin öyle daha mı iyi olurdu sanki?
yoksa böyle çekmeden, büyük bir sakinlik içinde uykuya dalması mı?
öyle böyle gitti işte.
çekmeden, kimseye yük olmadan, usul usul sonsuzluğa uğurlandı.
tek tesellim sağlığında keşke diyeceğim bir şey olmaması.
Doktor başınız sağolsun dedikten sonra sarılan, tüm akrabalara duygusuz hissiz dik durmak nedir öğrendim.
sevmezdi rahmetli beni çünkü damadı yani babam onun memleketinden değildi. kısaca aileden hepimizi sevmez sadece saygı duyardı.
Bu mühim bi kavram fakat gençlik dönemine kadar farklı şehirde olduğumdan kendisi ile pek paylaşımım bulunmadı.
Bundan mütevellit üstüne düştüğü, onları mutlu etmenin görev olduğu torunlarını izleyeyim dedim.
Mezarlığa kadar bile ağlamadılar sözlük, birkaç saat sonra yemeklerini yediler, balkonunda genç gence sohbetlerini edip gülüşüp, eğlenip, evlerine ayrıldılar ve bu olay tam 1 hafta devam etti.
Çıkan gülüş seslerinden Başkasının adına komşularından utandım.
ilerde Bir çocuğum olursa anneme bunları hissetmesin, amin.
Sanıyorum anneanne özlemim hayatım boyunca sürecek. Beni karşılıksız seven sevmeye devam eden tek insandı bi zamanlar.
O öldüğünde büyüdüğümü farkettim yada farketme
ikiyüzlüğünde bulundum.
Özgür ve güçlüydüm çünkü o olmayınca büyük savaş veriyodum hayat beni savaşçı gibi yetiştiriyodu sözde.
Neyse insan bazen geceleri beyaz ışık altında aynaya bakınca anlıyo bazı şeyleri. Ne büyüdüm ne de özgürüm. Hala küçük bi torunum ve sevilmeye muhtacım.
Ya bi de bu ne duygusal başlık görünce gözüm doldu. Hayatta kimse seni sevmesede anneannen sever. Tek adalette budur.
Bu konuda bir şeyler yazacak en son insanim aslinda ama gercek oyle degilmis.
Haftalardir icim yaniyor, sanki olmemiste ben ona küsmüşüm ve gorusmuyoruz gibi hissediyorum keske oyle olsa keske hayatta olsa da beni yok saysa varsin diger torunlarini daha cok sevsin, bana hep laf soksun herseye raziyim ama yeter ki bir yerlerde nefes aldigini bilseydim.
Dogru duzgun anlayamadim bile hele ilk zamanlar iyi ki öldü dedim ama farkida varmamisim oysa ki ne cok seviyor musum onu normalde hic aklima gelmezken artik herseyde onu goruyorum.
henüz birkaç saat önce gerçekleşmiştir.
Son zamanlarında bir hastahanenin yoğun bakım ünitesindeydi. Organ yetmezliğiymiş sebebi.
böyle olacağını bildiğimdendir belki de, pek bir tepki veremedim. yeni yeni geliyor acısı.
aklıma geliyor gülüşü, her yanına geldiğimde beni bir daha hiç göremeyecekmiş gibi her yanaktan 5er 5er öpüşü, çanakkaleye döneceğimiz zaman küçük çocuk gibi ağlaması, buruşmuş elleri, kokusu, şivesi, ettiği komik küfürler ...
bu sefer haklıydın kadriyem, bu sefer son kez gördük birbirimizi. ben yazın sana sarılmanın hayalini kurarken sen belki de şuan beni izliyorsundur. umarım 18 yıldır hasretini çektiğin dedemle aynı yerdesindir şimdi.
seni çok seviyorum kadriye sultanım. tanıdığım en neşeli insan, sonuna kadar helal olsun sana hakkım.
Gördüğüm an gözlerimin dolduğu konu. Annemden çok beni seven bir insanı kaybetmek. Yerinin sittin sene dolamadığı ölüm şarkılarından canımın en çok acıdığı ve diğer büyüklerin benim için ifadesiz kalması.
O kadar özlüyorum ki bazen..
Adımı sayıklayan kadın! En son ölecek sendin..
üç gündür kabullenemediğim, kalbimi ölesiye acıtan şey. hala sanki kapıyı açıp yanıma oturacakmış hissi var. öyle bir boşluk var ki içimde. 6aylıkmışım bana bakmaya başladığında. şimdi bir ay sonra 22 olucam. hala baktı bana. işten geldiğimde hep sevdiğim yemekleri hala buluyodum. ta ki 3 gün öncesine kadar.hayat üzerinde en çok sevdiğim insan gitti. kendimi kimsesiz gibi boşlukta hissediyorum. nasıl anlatılır bu tür şeyler nasıl ifade edilir bilmiyorum ama bildiğim tek şey var kalbim çok acıyor. onun kuranını okuduğumuza inanamıyorum. sanki köşeden o da bize katılacakmış gibime geliyor. tek tavsiyem lütfen ihmal etmeyin. onların çok ömrü yok. gidin öpün ellerini. ufacık şeylerden mutlu oluyolar zaten mutlu edin. inanın öldüğü zaman of bile dediğiniz zamanlar için o kadar çok pişman oluyorsunuz ki...
Hasta olduğu zamanlar yanındasınızdır. Hastanede refakatçilik yaparsınız. Hep yanındasınızdır. Annenizden sonra en sevdiğiniz kadının yavaş yavaş ölümünü seyredersiniz. Sonra bir anda iyileşmeye başlar. Acıları hafifler. Yani siz öyle sanırsınız. Mutlu olursunuz falan. Sonra bir sabah ölüm haberi gelir. inanamazsınız. Ölü bedenini görürsünüz. Yine inanamazsınız. Çünkü ruh bedenden çıktığında hiç de eskisi gibi gözükmez vücut. Ya da size öyle gelir. Etrafınızdakilere bakarsınız. Ya ağlıyorlardır ya da dua ediyorlardır. Siz iste sadece bomboş etrafa bakıyorsunuzdur. Hissizsinizdir. Tabi bu durum uzun sürmez. Hüzün tüm bedeninizi kapladığında farkına varırsınız hiçbir şeyin eskisi gibi gibi olmayacağının. Anneannenizin ölümüyle içinizde oluşan o boşluğa çare yoktur. Ama yine de onsuzda olsa devam eder her şey kaldığı yerden. Her seferinde olduğu gibi.
5 yaşından 20 yaşına kadar her yazı yanında geçirdiğim insanın ölmesidir.
Evden çıkıp yanına giderken ben daha yoldayken sütlaç pişiren ve sert şeftali alan insanın ölmesidir.
Dedemin cebinden arabanın anahtarını aşırıp biraz parayla beraber verirken "al bakalım arkadaşını dondurma yemeye götürürsün" diyen insanın ölmesidir.
Sahilde sabahlarken her saat başı evden çıkıp karanlığa adımı bağıran efendim anane deyince "oğlum gel bari üstüne bişey al" diyen insanın ölmesidir.
Komşu kadınlar sigara içtiğimi ispiyonladığında "benim oğlum içmez gözümle görsem inanmam" diyen insanın ölmesidir.
Ve tam bir sene önce hayatta olan insanın ölmesidir.
iki yıl önce yaşadığım bende çok fazla etkisi olmuş ölümdür. Çoğu kişi bilir ki babaanne anneanne kadar sevilmez. Neden öyledir bilinmez ama ben de en çok onu sevdim. Tek çocuk olarak büyütülmüş şımarık ama tatlı kadın. Sabahları mangalı yakıp kahvaltı ederdi. Tüm mahalle şokta ama alışmışlardı artık. Ben üniversitedeyken beyin kanaması geçirdi. Sınav haftası acını içine gömüp çalış çalışabilirsen. Bir ay komada kalıp öldü. Şimdi yazarken anlıyorum ki bastırıyorum çoğu acıyı onunkini de ta derinlere hapsettim hiç unutulmamak üzere.
Az önce aradım nasılsın vs dedikten sonra ne zaman geleceksin buraya dedi, bilet alacak param yok o yüzden gelemiyorum dedim iyi deyip yüzüme kapattı. Kadın kaç yaşına geldi haladır 3 kuruş param gider diye korkusundan ölüyor.
telefonu elime aldım arkadaşla konuşmak için bi baktım teyzem aramış, dedim anneannemle konuşturcak herhalde. toplam 1 sn de içimden bunu düşündüm. sonra tabi saatlerce ağladım. insana çok ağır geliyor. acıda geçmiyor yalan. 40ına gidicem. ah benim bitanem ah benim canımın içi, sen hep yanımızdasın , dualarımızdasın. seni çok seviyorum , iyi ki sana bunu her zaman doya doya söyleyebilmişim.
Çok acıdır. Hele ki 6 yaşına kadar seni annen baban değil de anneannen büyüttüyse daha da acıdır. Benim anneannem bana hem anne oldu hem baba oldu. Annemden görmediğim ilgiyi ondan gördüm. Yeri geldi bana kızdı yeri geldi tüm dünyaya karşı beni savundu. O kötü haberi aldığımda yemeden içmeden kesildim günlerce ağladım ama gidenin geri gelmeyeceğini en acı şekilde öğrendim. O benim ilk en büyük acımdı. Sonra dedem... Anneannemle birlikte beni büyüten çınarda devrildi. O gün anneannemi kaybettiğim günden daha kötüydü. Uzun süre konuşamadım anlamsız sesler çıkardım babamın attığı tokatla önce bayıldım sonra kendime geldim. Öyle bitmiştim ki son görevimi yapıp onu toprağa koydukları o an yanında olamadım sakinleşemediğim için beni götürmemişlerdi. Herşeye bütün acılara rağmen onlar benim en kıymetlimdir hala. Biliyorum ki beni görüyorlar başarılarıma sevinip başarısızlıklarımı destekliyorlardır. içimi döktüm sevgili yazarlar teşekkürler.
