büyükşehirlerin kirli havası ırkçı genlerime hasar verdiğinden her haftasonu köyüme gider köyümün saf oksijeni ciğerlerime çekerek ankara'nın hırpaladığı genlerimi küçük çapta da olsa yenilerim.
geçen haftada öyle yaptım. ankara'dan köyüme uçtum. uçtum dediysem uçakla değil. bildiğin kanatlarımla uçtum. çünkü kanatlarım var benim. her safkan gibi. safkan olanlar bunu yıllarca diğerlerinden sakladı ama ben açıklamış olayım da kıskanın: tanrı türkler'i melek statüsünde yarattığı için onlara kanat takmıştır. bütün türkler bu kanatla uçar da çaktırmaz ay balalarım.
neyse işte uçtum köyüme. niyetim grandfatherımın ve grandmother'ımın elini öpüp bir tas biralarını içip biraz da türkçülük seviyemi artırmaktı. grandfather ve mrs grandmother'ım beni kapıda karşıladı. her türk çocuğu gibi ellerini öpmek gayesiyle yanlarına yanaştım. önce grandfatherımın elini öpüp başıma koydum. daha sonra grandmotherıma yöneldiğimde böğrüme domdom kurşunları saplayan o rezilliğe tanık oldum.
benim biricik grandmother, ki 89 yaşında, eline avrupa vari bakım yapmış, oje sürmüştü. gözlerim dolu dolu oldu. kahroldum. yıkıldım o an. ama hiç ses etmeden öptüm o eli. sonra arkama bakmadan koşmaya başladım karşı tepeye doğru. çıktım tepenin en tepesine. ağladım. dakikalarca, oluk oluk ağladım. badem gözlerimden kocaman kocaman düşen elmas parçalarını andıran kristalleşmiş gözyaşları döktüm.
ve anladım. tehlike çok yakınımızda. frenkleşme, özümüzü, kültürümüzü yitirme tehlikesi yanı başımızda. sevgili soydaşlarım artık farkına varalım ve bir dur diyelim şu orospu çocukluğulaşma hallerimize!
orospu çocukluğulaşma emaresi gösteren tüm yaş gruplarına intihar etmelerini salık veriyorum!
