bütün torunlarını sırtında taşıyıp oynattığı günlerin çok geride kaldığını yorgunluğundan gösteren, torunlarının her dediğine evet deyip onlarla tartışmayı dahi istemeyen sülalenin en iyi büyüğü olmaya aday çok çok sevdiğim kişilik.
üç sene önce bir 30 ağustos günü gömdük aneannemi.. atatürk'ü iki kere görmüş tam bir osmanlı kadınıydı, askerlere hayrandı ve bir 30 ağustosta ebediyete kavuştu..
on beş gün önce hastalığına derman bulma umuduyla götürdük seni hastahaneye, kalan ömrünü daha ferah geçirmen için. giderken her zaman gülümseyen o nur yüzün hastalığın da etkisiyle sararıp solmuştu ama sen yine de pozitiftin, umutluydun. umutluyduk. gittin, günler geçti ameliyat günü geldi çattı. hepimiz ürküyorduk çünkü yaşın bu ameliyatı atlatabilmek için pek de uygun değildi. doktor da biliyordu bunu ama elden gelen başka bir şey kalmamıştı. ya kaldıramazsa düşüncesi değil de ya iyileşirse düşüncesiyle götürmüştü zaten evlatların seni. bir saat iki saat üç saat beş saat derken çıktı dediler. umutlar çoğalmıştı çünkü sağ salim çıkabilmeyi başarmıştın, buna direnmiştin. sıra o geçmek bilmeyen yoğun bakım devresine geldi. üç gün orada gözetim altında tutulmalıydın, belki de daha fazla. bir gün geçti iyiydin. iki gün geçti yine iyiydin. canın yanıyordu belki ama hayattaydın. nefes alıyordun bir kere. üç gün yoğun bakımda tutulman gerekiyorken beş gün çıkarmadılar seni oradan. yolunda gitmeyen bir şeyler vardı çünkü. ama kimse haberdar değildi. birkaç gün sonra taburcu olup kurtulacak artık gözüyle senden haber beklerken hiç beklemediğimiz bir anda gittin. kalbin bunu kaldıramadı. iki kez kalp krizi geçirdin. ikisini de atlattın ama üçüncüye vücudun direnci kalmadı, pes ettin. ters giden bir şeyler olduğunu öğrenmenin şokunu atlatamamışken bizden ayrılışının şoku geldi. umutlarımız çürüdü. dedem seni almaya giderken bütün sevenlerin toplanmış seni bekliyorduk, seni son yolculuğuna uğurlamak için. o kadar geniş kalpli bir insandın ki aklına gelebilecek herkes oradaydı. seni uğurlarken herkes berbattı. berbattık. ama metanetli olmak zorundaydım. çünkü annem senin haberini aldığından beri kendine gelemedi. feryatlar içinde ağlıyordu sürekli ve ben ona destek olmalıydım. çünkü zaten o da milyon çeşit rahatsızlığı olan biriydi ve farkında olmadan kendine zarar verebilirdi bu yüzden metanetli olmak zorundaydım sen de böyle olmasını isterdin zaten. kabullenmek istemiyordu ki gidişini. kimse istemiyordu. annesiz kalmanın ne demek olduğunu sen de biliyordun zaten. ama hepimiz öylece izledik sen giderken. sadece izledik. başın sağ olsun cümlesini belki yüzlerce kez duyduk hepimiz. bu cümle öyle bir cümle ki söyleyenin vicdanını rahatlatır duyan kişinin ise acısına tuz biber olur. ama elden ne gelir ki.
sen çok güzel bir hayat sürdün. iyi dostlar kazandın. ben sanmıyorum ki senin arandan tek kötü kelime edecek biri olsun. aramızdan ayrıldığın için değil, daha önce de böyleydi bu. senin adın geçtiği zaman pozitif şeyler duyardık hep. belki bizim için bu günleri atlatmak zorlayıcı olacak ama sen kurtuldun. ne olursa olsun kurtuldun sen. acıların dindi. eğer bu iyileşme şansın olan ameliyatı denememiş olsan zaten bugün yine aramızda olamayacaktın, en azından doktorlar böyle söylüyor. sen denemiş oldun. yaşamak için ufak da olsa bir umut varken buna direnmeye çalıştın. ama olmadı be anneanneciğim. 84 sene biçilmiş ömrün, elden gelen hiçbir şey yok malesef. dedem çocuklarına emanet. huzur içinde uyu sen. aramızdasın.
şayet 70'li yaşlarında ise dünyanın en cefakar, en sabırlı insanlarıdır genelde.
Daha genç ise mesela 50'li yaşlarda ise o kadar sabırlı olmazlar, ayrılanları çoktur.
* Kendi dizleri tutmasa da, sabahın köründe kalkan kocasına kahvaltı için uyanır.
* Kızsa da söylense de 40-50 yıldır hayat arkadaşının başına bir şey gelsin istemez.
* Alzheimer olmadıysa size annenizin çocukluğunu daha dün yaşamış gibi anlatabilir.
* Kanaatkardır lüx peşinde koşmaz, evdeki huzurun binanın dış cephesinin yeni olmasından önemli olduğunu bilir.
* Kimsenin kalbini kırmaz, yaşı ilerlediği için değil; kırılan kalbin onarılması için gereken zamana erişemeyebileceğimizi bilir.
hiç görmedim anneannemi. Annem dokuz kardeşin sekizincisi, o yüzden annemin babası da benim doğumumdan önce vefat etmiş. En büyük teyzem vefat ettiğinde ise beş yaşındaymışım.
Siz hiç tanımadığınız birini özlediniz mi? Elbette ben tek değilimdir. Ama ne zarar? Madem ki bu dünya bir rüyadır ve madem ki rüyadan uyanmak vardır günü gelince!
ananem kanserdi. ve kanser yüzünden öldü. ondan daha güzel ölümünü bekleyen bir insan olabilecegini sanmıyorum.
"Nasılsın anane? " ( biliriz ki cok acısı sancısı vardır. )
" daha iyi olacagım inşallah. "
Bir kere bile " kötüyüm hastayım basım agrıyor vs " dedigini duymadım.
Ölmesinden 1 hafta öncesine kadar bizlere hep nasihatlar verdi bilinci kapanana kadar.
Tam anlamıyla umut dolu hayat dolu bir kadındı. saçları döküldü kendisine bere ördü ucunda püskülleri vardı beresinin. kendisiyle dalga geçerek giyerdi onu cin ali derdi kendisine. dişlerini takamamaya başladı yine kendisiyle eğlenirdi. doğum gününde ben yeni doğdum bakın ne sacım var ne dişim derdi.
ailemin maddi olarak zor gunler gecirdigi donemde beni dersaneye gonderen ve taksitlerimi odeyen, bugunlere gelmemi saglayan melek. aksi ve huysuz zaman zaman ama artik yaslandin be hayatm.
Melek oldu gitti be sözlük cok Üzgünüm. Aglamayacagim çok çekiyor huzura ersin artik derdim ama o huzura erdi ve ben agladim. Sanki evin direklerinden biri bi guvence yıkıldı. Onu en iyi anlarla hatirlayacagim son anda yaninda olamadim ya offff. Tanimsal olarak ise evin ana direklerindendir.
20 000. entryimdir.
kim için yazayım diye düşündüm, hatta nikaltıma, isteyen varsa onun için yazayım diye not bıraktım. kimse ıştınmadı. sebebi varmış.
bugün çakırımın hakk ın rahmetine kavuşmasının yıldönümü, onu anacakmışım, tekrar.
annelerin annesidir, diye de ekleyelim de tanım olsun.
