küçük ayaklı, küçük boylu ve uzun yüzüne yaraşır uzunlukta bir burnu olan, gözlerinin altındaki sekiz çizginin sekiz çocuğunun izini taşıdığını düşünen, açık cezaevi mahkumu!
gidişinin ardından; acaba gençliğinde nasıldı, hayalleri var mıydı, diye düşündüren... okuması ve yazması olmayan, ilaç saatinin geldiğini saatte üstüne çizik atılmış sayılardan anlayan bu kadın, nasıl bakıyordu dünyaya, ne kadarını görebiliyordu? merak ediyor muydu dünyayı ve dünyasının sınırı nerde bitiyordu?
kendisini tavlamak için kadın kılığına girerek evin bacasından girmeye çalışanların kaçını yüzü kızararak anlatabilecek artık? yetmiş yaşında bir kadının çizgilerle dolu yüzüne nasıl allar basabilir o yaşta? yaşamının özeti nedir?
ziyaretine kırk yılda bir gelenlere sitem etmeyerek tersine sanki bir daha hiç görmeyecekmiş gibi koklaya koklaya defalarca öpen sonra da 'açtım şimdi doydum' diyebilen can, nasıl da dayanabildi dört saat boyunca acil servis kapısında beklemeye? nihayet bir sedyeye kavuşmuşken...
fazla mı rahattı sedye acil servis kapısındaki bekleyişin ardından? o yüzden mi bıraktı direnmeyi?
asla onunla aynı dilde konuşarak saatlerce sohbet edememiş, edemeyecek olan bir torunun anneannesi... geç kalınmış olsa da yeni bir dil öğrenme sebebi... onun izlerini taşıdığını düşünmenin verdiği sevincin yerine izlere ihanet etmeme çabası...
çift anne* gücüne sahip olan kadındır.
yaşı ilerledikçe çocuklaşır, nazlanır; ondandır ki daha sık aramak gerekir ama ben bugün anneannemi aramayı unuttum. dün de aklımdaydı oysa, ondan önceki gün de; ve hatta tam hatırlayamıyorum ama ondan bir önceki gün bile başlamış olabilir bu. yeni gün başladı sabah ararım diyorum; yeni unutmalara gebe dakikaların hesabını tutmaya devam ederken. birden büyükbabam geliyor aklıma, big babol almak için utanarak para istediğim küçük çocuk hallerim. herkes o zamana taşınıyor anneannem sayesinde; hepimiz daha da gençleşiyoruz ve onlar bile toylaşıyorlar basamaklar 60'ı çoktan geçmiş olsa da. torun olmak aklıma düşüyor. ne garip kelime diyorum, kim bilir ne zamandan beri, kendimi torun hissetmiyorum.
pazarda kadın iç çamaşırını demirden bi çembere geçirip teşhir eden satıcıya, bunları niye böyle asıyosunuz diye kızan kişidir.. * adam da - bunları teşhir ediyoruz teyze diye cevap vermiş, ananem de biz zaten burda çamaşir satılığını biliyoruz. asmanıza gerek yok, ayıp diye cevap vermiştir.. *
KENDiNE MUNHASIR, YAPTIKLARIYLA ASLA UNUTULMAYACAK, ANNE DENEN TARiFSiZ VARLIĞI HER ANLAMDA VAREDEN VE BÜNYEMiZE SALAN, ELi ÖPÜLESi, EŞSiZ HANIMEFENDi.
siz küçükken sizinle banyoya giren, sizinle uyuyan, size mis gibi yemekler yapıp güzel elbiseler diken, hep sizin iyiliğinizi düşünen, bazen anneden bile üstün olabilen, sizinle gülüp sizinle ağlayan, sizin, onun evinden gitmenizle hüngür hüngür ağlayıp içinizi parçalayan dünyanın en güzel tonton kadınlarıdır.
Çocukken üzdüğüm için kendisine mektup yazdığım kişi. Namaz kıldığı vakit özür mektubunu yazıp seccadesinin yanına bırakmıştım. 5 dakika sonra da içeriden kahkaha sesi gelmişti, anlamıştım ki beni affetmiş. Tabii yazdığım mektubun komikliğinden bahsetmiyorum bile.
duble annedir. tontondurlar, insan öpmeye doyamaz şekeri çikolatayı lokumu severler. hiç şüphe yoktur ki torunlarını torunlarının anne babası kadar severler. ama nedense torunlar için hep hüzün kaynağı olmuşlardır. çünkü yalıdırlar... ondan her an ayrılabileceğimiz korkusunu devamlı yaşarız. hata rüyalarımıza girer uyanınca yanına koşarız. onlar bir tanedir bir tane.
hacettepeye muayene geldiğinde bizde kalmış, evi temizleyim derken yerde gördüğü çarşafın üstünde arapça yazı yazdığı için dua eşliğinde televizyonun üstüne koymuş biricik kadın; dedemin eşi. *
o hayat doluluğuyla, yaşama sevinciyle böyle bir hastalığı ona hiç yakıştıramadığımız, yenmek için hep mücadele ettiği hastalığına 57 gün önce yenilmiş olan bitanem. hastalığının son evrelerinin sonuçlarından ötürü hayatta yaşamaktan hep korktuğu şeyler başına geldiği günden sonra gözlerini görmeye, kulaklarını duymaya, aklını algılara kapatan, 3 gün sadece öyle, hareketsizce bilinçsizce yatan ve bir cuma sabaha karşı, bayram sabahı gözlerini ebediyen bu kiralık hayata kapatan gül kokulum... oysa sen öyle olmadan daha 2 gün önce arkadaşım gelmişti hani seninle oturmaya, çay içip börekler yemiştik, sen süslenip saçlarını taramıştın. "ben göremem ama birbirinizi hep sevin, sayın canlarım benim çok mutlu olun" demiştin ya hani, "ay ananee niye göremicekmişsin deme öyle" demiştim hani bende... nasıl inanayım şimdi gittiğine? dipdibe geçen bunca zamandan sonra, gittiğinden yana geçen 57 günden sonra daha hala onsuz ne yapacağımı idrak edemediğim, yaz kış tatilde veya okul açıkken bize kim gelecek, biz kime gideceğiz, kiminle fasülye ayıklarken birden televizyonda çalan oynak şarkıyla göbek atmaya başlayacağız, kim bana eski günleri anlatıp kahkahalara boğacak ben her gece kime süt ısıtıp yatağına götürücem, sabahları bana kim ekmek lokumu yapıcak diye daha sürüyle bi ton düşünüyorum. düşünüyorum ama hiçbişey bulamıyorum. kokunu özlediğim, sarılmayı deli gibi öpmeyi, birlikte uyumayı, şarkılar söyleyip göbek atmayı, sohbet etmeyi, televizyondakilerin dedikodusunu yapmayı özlediğim yerine kimsenin konulamadığı.
can.
hala rüyalarımda kambur sırtına yaslanıp ağladığım kadın.
bir manifestoyu, bir manifestodan fazlasını hakeden özüm.
bir söze, bir gülüşe, bir sese muhtaç olduğum zamanların kurtarıcısı.
tek kahramanım. köprüdeki partnerim.
delicesine özlediğim.
sana bir ışık, sana bir nur, sana bir dua.
(bkz: anneanne tatlılığı)
gideceği fikrine hiç alışamadığım, gözlerimin önünde her gün biraz daha başka dünyaların ellerinden tutarken hiç bir şey yapamadığımız, yaptıklarımızın sonuç vermediği, daha şimdiden çok özlediğim, onsuz ne yapacağımı bilemediğim...
canım kuzucuğum gökyüzünden bana bakıyorsun ve yine oturdun o bilgisayarın başına diyorsun, hep derdin ya; "bırak o bilgisayarın gel iki muhabbet edelim oğlum" ben eşşek oğlun dinlemedi, 31 ekimin sabahının yedisinde göçüp gittin bu dünyadan, hep derdin çıkarın beni bu hastaneden diye biz çıkaramadık, kendin aslanlar gibi çıktın anneanne, merak etme fatma talim'in yaptıklarını her yerde anlatacağım yüksek sesle, iki devlet iki ihtilal ve iki dünya savaşı gördün sen bir emekli maaşı ile üç torununu okuttun, cennet kokulu kuzucum benim yetmedi yetirdin, giymedin giydirdin, allahım sesimi duyuyorsan yalvarıyorum sana al onu en güzel cennet bahçene o bize cenneti bu dünyada yaşattı sen onu ahirette yanlız bırakma, seni çok seviyorum anneanne ruhun şad olsun.
çok küfür eder benim canım anneannem. 17 yaşında evlenmiş , en küçüğü 9 aylık , en büyüğü 10 yaşında olan 4 yavrusuyla dul kalmış. ne okuması var ne yazması. zaten döverlermiş , sinir hastası olmuş. evlerini ellerinden almışlar kocasının kardeşleri. sonra tekel e girmiş çalışmak için. tek kızı var o da 10 yaşında varmış yokmuş o yemek yaparmış. tam herşey yoluna gircek , bu sefer kendi kardeşleri düşman olmuş. sinirlenmiş , içine atmış "ben aslında yanlız gibi görünürdüm ama değildim . benim allah ım vardı" der bana hep. yememiş , içmemiş para biriktirmiş şimdi 3 dairesi var. kardeşleri ne zaman götü sıkışsa hemen ablalarına gelirler. 65 yaşından sonra azmetti kuran okumayı öğrendi.işte öyle benim anneannem.
çok seversin onu, annenden çok, canından da çok. melektir. hiç sana kızdığını görmezsin. senin iyiliğin için uğraşır hep. hiç yüzünü asık görmemişsindir. hasta olur iyiyim der ameliyat olur bir şey değildi geçti farketmedim bile der, yaşadığı acılara çektiği çileli günlere rağmen hayatı tozpembe görür. aslında görmez. sen hayatı sev diye, korkma diye ,güçlü ol diyedir bütün o maskesi aslında. hep yanında olacak sanırsın. bir sabah kalkarsın sana hasta olduğunu söylerler gidersin evine ev kalabalık fakat o yok öldü derler inanmazsın her yerde ararsın. ve görürsün onu son kez sarılırsın öpmek istersin buz gibidir teni o seni sarmaz. o zaman seni her zaman öpen melek öpmeyecek sarmayacak anlarsın. kaçarsın ordan. özlersin.özlenir.
