hayatım boyunca hiç yaşamadığım duygudur. belki evden öyle çok uzak kalmadığım için belki de fast food daha çok sevdiğim içindir. ama gerçekten hiç yaşamadım. yaşamak isterdim. keşke yaşasam.
haftanın iki günü patatesli parça et
diğer iki günü patatesli bol sulu köfte
bir günü hangel veya hıngel denen hamur
geriye kalan iki günde allah ne verdiyse
hiç birini özleyemiyorum.
şimdi yediğim nugget'tan sonra bu başlığı okumak daha da üzücü. annenin yaptığı pilav köfte varken bu binlerce paket arasından seçtiğim nugget'ı yemek üzücü bir durum.
yaklaşık 3 aydır evden ve annemden uzak olmam hasebiyle içinde bulunduğum acı veren durum. o değil de ne yesem tam doyamıyorum bir de, yani kasdettiğim fiziki doymak değil ruhen açlık hissetmek.
