bu gece uyku yok bana, her yer çok sessiz. duvarlarda birtakım imgeler var sanki sizden kalan; ama siz yokken boş evin içi. tıpkı terkedilmiş bir metruk ev gibi. bir gün daha kalın dedim, kalmadınız. kalsaydınız da zaten, yine biz kavga ederdik. yalnız çok zevkli oluyor bağırış çağrış evin içinde. şimdi hep o bağrışları hatırlıyorum da, yine de güzelmiş. artık yarına alışırım, bir gün gerçekten ölecek misiniz? yok, hep bunu söylüyorsunuz. bence belki de ben ölürüm önce. özlersiniz beni. ben böyle istiyorum, böyle olması dileğiyle. ******
edit: doktor işleri de hiç bitmiyor, gördüğünüz üzere. ben ne demiştim, yine birşey çıkar. çıktı da; ama ciddi değil. neden abuk sabuk şeyler beni buluyor, olsun olsun arkam sağlam...***
bilinmeyen fırtınaların kağıt üzerinde esmesi
kalemimin şahlanması
belki bir isyan
belki çaresizlik
uffff belkide korkaklık
satırların bile kendine bakmaya tahammülü yok.
dörde katladım kağıdı, koydum defterin arasına.
ilk değilki, belki bir gün...
beni o bitmeyen, tükenmeyen sevginizle büyüttüğünüz için, sabrınız için, tüm isteklerime boyun eğdiğiniz, şımarıklıklarıma katlandığınız için, beni büyüttüğünüz, her türlü fedakarlığa katlandığınız için teşekkür ediyorum size...
bir gün benim çocuğum olduğunda ben de onu sizin beni eğittiğiniz kadar güzel, doğru, iyi eğitmek yetiştirmek istiyorum. yapamamaktan korkuyorum. bana yol gösterir misiniz o zaman? eğer hala hayatta olursanız bana ölüm acısını yaşatmazsanız, sizin yokluğunuzu hissetmek fikri bile korkunç gelirken bana bir gün bu hissi yaşayabileceğim fikri beni çıldırtıyor.
sizin varlığınız bana o kadar güç veriyor ki, karşılıksız sevginizi her gördüğümde kendimden daha bir emin oluyorum. iyi ki varsınız iyi ki...
