Ben anneme dokundurtmam lan. bir de canını yakıyorsa heleki.
Babama sinir olmamın bir sebebi de bu.
Bazen kapıyı kilitliyorlar, anlıyorum. Hemen gidip vuruyorum kapiya rahatsız ediyorum.
"Dokunma lan it, anneme" diye bağırasım geliyor ama o göt nerdee? Sanırım küçük bir veletken bile kaldıramadığım tek şey buydu.
bana mide bulandırıcı geliyor. ikisi birbirini sevseler anlayışla karşılayacağım. biri salonda biri başka odada yatıyor ama ayda 1 yatak odasına geçiyorlar, anlıyoruz ne halt yediklerini. midem bulanıyor, iğrenç.
O bir şey mi baban senin çıktığın yeri yalıyor hatta daha ilginci annenin yavrum benim deyip seni öpücüklere boğduğu dudakları var ya neler yapıyor bir bilseniz.
Eşşeeek kadar olsa da, hiçbir çocuk bu gerçeği düşünmek bile istemez.
irite olur, kötü hisseder.
Ne komik dimi?!
Halbuki pek tabii ki sevişirler, biliriz.
Lütfen bu mevzuyu kapatalım!
Leyleklere inancı tam çocuklarken, bir anda senden daha fırlama bir arkadaşının çıkıp “ne sandın ya onlar da sevişiyo” açıklaması ile suratına tokat gibi çarpan gerçeklik. Bu yaşa geldim, hala konduramıyorum, keşke bölünerek çoğalsaydık. Amipler ne kadar mutlu.
