yaşla ne olursa olsun bi şekilde ebeveynlerini seven herkesin üzüleceği durumdur. bir de kız kardeşiniz varsa muhtemelen daha çok onu düşünürsünüz. bu ayrılma olayı erkeğin hayatı mı, kızın hayatı mı daha zor sorusunun dolaylı yanıtı gibi. ben hallederim, altından kalkarım da o ne hisseder bilmiyorum. gelecek planlarının da çoğu suya düşer. bi süre karşı çıkmaya bi süre anlamaya bi süre de alışmaya çalışırsınız.
yaş kemale erdikten sonra çok tuhaf gelen durumdur.
ya gitmek ya kalmak gerekir, her koşulda bir vazgeçiş vardır. kurulu düzenin olduğu gibi gider ister istemez ailenin bi tarafıyla bağın daha zayıf olur. her gün gördüğün canının bi parçası insanı sadece bayramda seyranda arar hale gelirsin. haksız bile olsa özlersin, merhamet duygun ağır gelir vs vs.
çocukken ilk baş birşey anlaşılmaz.anne daha içe kapanık olduğu için durumu baba anlatmaya çalışır lakin 7 yaşındaki bir çocuğa bu durumu anlatabilecek kelimeleri bulamaz bulsada çocuğa ağır gelir.kavga kıyamet aileler de ayrıldıktan sonra ortada minik 7 yaşında bir çocuk kalır.annesinin babasının eşyalarını çöp torbasıyla fırlattığına şaşkın gözlerle şahit olur.babasının eşyalarından birtek masa saati kalır fırlatılırken yere düşmüştür.kğçük kız alır o saati içi acır evet kücücuk bir kızın içi ezilir.birden olgunlaşır.aklı hep en son birlikte yaptıkları kahvaltı gelir.yeni taşındıkları o evde daha ne kahvaltıların hayalini kurmaktaydı halbuki.anlar ki artık hepsi orda kaldı.günler geçtikten sonra alışmaya çalışır bu sefer de okul da arkadaşlarının fısrdaşmalarından akrabaların acır gözlerle bakmalarından rahatsızlık başlar.bazen hepsi yok olsun ister.akraba gezmelerinden nefret edilir anne ya da baba tarafı farketmez her zaman bi eksiklik olur.yaş ilerledikçe anne ve babada kendi hayatlarına bakmak isterler bir uvey baba uvey anne korkusu her zaman olur zaten.daha sonra bir sevgili edinilir.babadan ayrı buyundugu için sevgilide bir baba şefkati aranır.sevgiliye sadık kalınır.ayrılmak daha da korkutur ve her zaman sevgiliyle çok iyi bir aile kurmak ve kendi çocuğuna asla böyle şeyler yaşatmıcağına dair kendi kendine sözler verilir.yetmiyorsa sevgiliyede verdittirilir tabi.en sinir bozucu olan durum da anne ve babanızın bile sizi anlayamamasıdır.onlar için bi aile bile olmayı veceremedikleri saçma sapan kavgaları kendi hayatları vardır.onların anne ve babası ayrılmamıştır.onlar anne ve babası ile buyumuslerdir.kendilerini eksik hissetmemişlerdir.ikinci bir eş onlar için mumkundur peki ya çocuk için...
Çocuk kişisinin iki evinin olmasına sebep olur. bir oraya bir buraya koşturur çocuk kişisi. harçlık alacağının iki katı olur hep. kimisi için iyi, kimisi için de kötü bir durumdur.
gece gece aklıma düşüp de birçok sözlükte arattığım, karşılaştığım entryler hasebiyle kıkır kıkır güldüğüm hadise.
hayır arkadaş, bir allahın kulu yok maşallah anne babasının boşandığına sevinmeyen. koşulların ve/veya huyların dayatmasını farkedemeyen. "severek ayrılanlar fakat ayrı dünyaların insanları cumhuriyeti" imiş meğer memleket. niye bu kadar yaralısınız, niye bu kadar eşşeksiniz anlamadım ki. vay anasını.
ancak yaşayan anlar ve ben bu durumu çok iyi anlıyorum. kız evlatlar için her zaman ağır sorumlulukların başladığı dönüm noktasıdır. karı koca olmasını beceremeyen, doğasında bencillik bulunan bireylerin sorumluluklarını çocuklarıyla paylaşıp kendi yükünü azaltmaya çalıştıkları, yaşama tutunma çabasıdır. bu tramvadan sonra kız evlatlar için hayat zor, erkek evlatlar için de sürümcemede geçecektir. aile bireylerini kendinin seçemeyeceğini anlayan çocuklar, ebeveynlerini oldukları gibi kabullenerek içinde bulundukları hayatı yaşanabilir kılmanın çözümünü bulurlar. gelecekte kuracakları aileleri için olması gereken modeli değil de olmaması gerekeni yaşayarak öğrendikleri için olgunlukları, genelde yaşıtlarıyla iyi anlaşamama sorununu doğurur. içlerinde hep bir özlem ve boş köşe kalır.
çocuklar için tam bir hüsrandır. sorumlu bir anne babaysa güya çocuklarına destek olma adına boşanma olayına rağmen 'bak bir aradayız' muhabbetinin cılkını çıkarırlar. sorumsuzsa zaten herşey altüst. tamam her ebeveyn sonunun böyle olmasını istemez de biz de artık çabuk yakıyoruz sanki gemileri.
ebeveynler başta olmak üzere, çocuklar için de boşanma başlı başına bir travmadır.boşanmaları istense dahi ilerleyen süreç sancılı olacaktır, düzenler değişecektir,alışılması zor, farklı bir hayat başlayacaktır.
