evli kalıp birbirlerini yiyeceklerine; eger sizde ailenizle aynı evde yasıyosanız ki sizin de bunalmanıza üzülmenize sebebiyet vermektense, aralarındaki sorunları da çözemiyorlarsa yapılması mantıklı hareket.
evet çok kötü.
çocuğun da psikolojisini çok olumsuz etkiler, çocuğumuza bunu yapamayız.
ama birde şu taraftan bakmak lazım;
anne ile baba beraber. yani beraber dediysek sadece aynı evde, biri salonda uyuyor, biri yatak odasında.
baba 15 dakika gecikse eve, anne inceden laf sokuyor...
yemek az pişmiş olsa baba başlıyor senin becerin bu zaten, bi yemek yapmayı bile beceremiyosun diye...
telefon faturası geliyor; artık kimlerle konuştunda bu kadar fazla geldiyse...
bi yere kadar sabrediliyor böyle yaşamaya, çocuk için yani. o mutlu olacak ya, annesi babası gibi üzülmeyecek ya.
anne başlıyo vırvıra, baba sinirleniyor ve el havaya kalkıyor, anneye doğru...
sonra köşeye büzüşmüş oturan çocuk dikkat çekiyor, el orda kalıyor...
ama çocuk mutludur digmi? sonuçta birlikteler ya anne ile baba...
bu en sevdiğiniz kişiye işkence yapılmasını izlemek gibi.bazen dersiniz ya bu acıyı çekeceğine ölse diye. evet bunu söylerken içi acır insanın ama acı çekişini izlemek kadar değil...
anne ile babanın ayrılması da böyle işte.çocuğa huzursuz bir hayat sunacaklarsa ayrı ayrı ama huzurlu iki hayat sunsunlar...
birbirlerinin yüzüne bakacak halleri kalsın.
geçmişte yaşananlar temiz kalsın hiç olmazsa.
evet.
arada çocuk var, arada çocuk olduğu için gerektiği yerde bitirilmeli o evlilik.
annesiyle babasının kavgalarını izleyerek büyümemeli...
çocukken başıma gelen durum. zerre üzülmedim. en az annem kadar sevindim. çünkü ben iki tarafında mutlu olmasından yanaydım. sırf babamın tabuları yüzünden ertelenip durulan bir durumdu. oh iyi oldu.
kötü olan ne?
toplumun seni zorla üzmeye çalışması... nasıl mı? aynen şöyle diyaloglar gelişir;
-bıdı bıdı bıdı bıdı.
-annemle babam ayrılar benim.
-aaaaa! üzülüyo musun?
-yoo.
-ayy niye ki? annenle baban boşanmış, nasıl üzülmüyosun?
üzülmedim kardeşim! neyine baskı yapıyosun? birde meraklılar var ki onlar hiç çekilmez;
-bıdı bıdı bıdı bıdı.
-annemle babam ayrılar benim.
-aa! niye ki?
-(sananeyse) anlaşamadılar, ayrıldılar...
-aayy... olsun canım ya, üzülme.
halkın öyle bi bakış açısı var ki bu duruma, illa çocuklar üzülecek, psikolojileri bozulacak... evde her gün kavga, bağırış görünce bozulmuyorda, boşandıkları zaman mı bozuluyor? gayetde sağlıklı yetiştim bugüne kadar.
çokta güzel avantajları oluyor. iki tane ev, belki iki tane bilgisayar, iki tane harçlık... en önemlisi her iki evde huzur...
başlıkta bahsi geçen olay eğer kişi çok küçükken tezahur ettiyse, kişi 65 yaşına da gelse anneyle babanın ayrılmazdan önceki beraber zamanlarını akla getirmeye çalışıp, beyninde anne ile babanın yanyana durduğu bir tek imaj bile oluşturamadığı, küçükkense aynı şehirde yaşayan babayla haftasonları gündüz takılıp, geceleri neden aynı evde uyuyamadığına minik bir beynin bir türlü anlam veremediği, acı hadise.
öyle koyuyor ki adama eşşek kadar olsanız da ağlayasınız geliyor. Her şey duruyor.. iş performansınız dibe vuruyor, başınız dönüyor ve bundan sonra ne olacağı düşünmekten başınıza ağrılar giriyor.
her aileye ve kişiye göre farklı şekillenen durum.
başlarda üzse de "zaten hiç aile olamamışız" gerçeğiyle karşılaşıldığında insana, hayat ve çevreye karşı farklı bakış açısı kazandırır. baba kavramını sorgulardım hep ama bırakalı 2 sene oldu. yokmuş gibi, olmamış gibi, olmaması gereken gibi... geçmiş, sadece kötü anılar ve acıyla dolu ama geleceğimden de endişeliysem sebebi babamdır.
arkanıza baktığınızda babanızı görüyor ve ona güveniyorsanız gerçekten şanslısınız.
kimi zaman en olması gerekendir. sürekli bir ağız dalaşının olduğu , huzursuzluğun hat safhada bulunduğu bir ortamda yaşamak hiç bir insan evladı için çekilir değildir. taraflardan biri cesaretli olur ve bu kararını sözde , düşüncede bırakmayarak gerçekleştirir . * anne ve babanın ayrılması kimi zaman gerçektende en olması gerekendir.
