Rahmetli dedem akciğer kanseri idi. Artık doktorlar umudun kalmadığını söyleyip eve göndermişler. Ziyarete gittiğimde gördüklerim ;
1. Altına bez bağlamışlar ( Yataktan dahi kalmadığı için (
2. Her yemeği yiyemiyor ( sadece sıvı türü veya sıvı ile yumşatılmış yemekler )
3. Yattığı yerden kafası düşse, onu dahi yardım olmadan düzeltemiyor.
4. Geceleri ne kendi yatabiliyor nede ev ahalisini yatırıyor.
Yani bir bebeğin yaptıkları ile hemen hemen aynı. işte o gün anladığım ki, insan dünyaya geldiği gibi gidiyor.
çoğumuzun karşılaştığına emin olduğum durumdur. ara ara çocuklaşırlar, hatta aptallaşırlar. büyük çocuk olarak onlara bazen, 'lan çocuk olan biziz/benim siz değilsiniz. az aklıselim düşünün amınakoyim' demek gerekir.
