ergenlik belirtisi falan değildir ki bu aralar gerçekten bunu yapıyorum. uyuyamıyorum Sözlükte geziyorum bir şeyler yapıyorum telefonu bıraktığım an böyle şeyler geliyor aklıma durup dururken ağlama moduna geçiyorum allahım çok kötü.
bütün aile beraber keyifli birgün geçiriyorsunuzdur.sonra şöyle bir bakarsınız herkese ,teyzeler ,halalar,amcalar ,anneniz babanız sonra o kadroya zamanında dahil olup aranızda olmayanlar gelir aklınıza , bu tablonunda giderek eksileceği..
akla geldikçe ürperir insan ,dünya yaşanılmaz olmalı diye düşünür.
hıçkıra hıçkıra ağladığımı bilirim en keyifli günlerde saklanıp bir kuytuya ...
yaşarken ölüyorum şimdi babamın hastalığıyla daha ne kadar daha beraberiz acaba diye soruyorum ve hıçkırıklara boğuluyorum ..
kötüdür bilerek kabullenmek ve kötüdür gderlerse dönmeyeceklerini bilmek..
Hele bir de ailenizden uzakta yaşıyorsanız bi gece yarısı telefonda bu acı haberi duymaktan korkarsınız, zaten çok özlüyorsunuzdur ve siz çok uzaktayken o çok çok uzaklara gitmiştir bile, son bi kez bakamazsınız gözlerinin içine, son bi kez sarılıp sıcaklığını kokusunu hissedemezsiniz, ellerinizi alamaz avuçlarının içine.
doğal kanun olan ölüm'ün değiştirilemeyeceği sonucu karşısın da çaresiz kalan kişinin içinde duydugu hüzündür. bir hocamın dediği gibi " sizler bizim, sizden sonra gelenler de sizin yerinizi alıcak"; ne güzel açıklıyor acı gerçeği.
