yaratılış gayesine ters davranmaktır. aptal feministler çıkıp zırlayacaklar ama kadınların çok büyük kısmının en çok istediği şey anne olmaktır. bu güdüsel ve karşı konulamaz bir istektir. anne olmak istemeyen kadının sorunları vardır, çocukluğuna inmek gerekir *
Ya yemin ederim anlayamadığım hemcinslerimin grubu. Nasıl istemezsiniz ya böyle minik minik elleri, gözleri, kalp atışları falan olsun. Benim canımdan olsun. Nasıl hormonlarınız var acaba?
bebeğin anneden götürdükleri
bez değiştirmek
gece uyanmak
mama hazırlamak
çamaşır
bir yere giderken çekçekli bavul dolusu eşya ile gitmek
bebeğin olur olmaz yerde ağlaması
büyüdükçe yerinde duramaması/ kuduruk olması
marketlerde anneeeaaa bana bunu allllllğğğğğ diye zırlaması.
Kişiden kişiye ve yaşa göre değişen durumdur. Tüm hayatını adadığın biri oluyor ve sen onu hamur gibi yogurup şekillendirmelisin. Büyük sorumluluk, ben almayayım.
hayatına giren doğru erkeğin doğru olmadığını anlayan kadın beyanı. oysa hayatınıza bir adam girse kesinlikle istemeden anaç bir hal alıyorsunuz. o adama dahi zarar geldiğinde kıyamazken ondan bir parça olsun istiyorsunuz. sadece size ikinize ait bir şey. ikinizi de seven ve ikinizin de gönlünü sonsuza kadar açtığınız tek canlı. kendi kanınız ve canınızdan.. o çocuğa baktıkça sevdiğin adamın veya kadının yüzünü görmek.. böyle bir durumda nasıl istenmez o yavru.
evet anne olmak istemiyorum. ne zaman ki tam anlamıyla evlatlık yapabilirim anne babama, işte o zaman anne olma arzusu taşırım.
edit: hadi diyelim anne olmayı iste. peki ya evladına baba olacak adam? anne olmak için anne olunmaz. beyefendiler çocuk istemek kolay da önce iyi bir baba adayı olmayı deneseniz.
Bir canın sorumluluğunu almanın, onu yaşatmanın, hayat boyu arkasını kollamaya çalışmanın yükünü henüz taşıyamacağını düşünmektir. Genç bünyelerin genelinde var olmayan bir istektir annelik. Hak verilmelidir ki yüzyılardır ebeveyn olan milyonca insan var ama günümüzde bu işler daha da zorlaşıyor. Küçücük yaşında akrabalarından bile sakınırken okula başlayacak ele karışacak, biraz daha büyüyüp ergen olacak -ki şimdiki ergenlerin çoğu evlat olsa sevilmez dedirten cinsten-, kimlerle takılacak, ne yiyecek ne içecek, üniversiteye nereye gidecek, ne okuyacak, nerde çalışacak, kimle evlenecek derkeeen ben yoruldum.
ayıptır. ben ki doğmamış kızlarım ve oğluma isim seçme telaşını tavanlarda yaşayıp sevgilime 3 gündür "oğlumuzun ikinci adını bul" baskılarından kendini temellendirmiş bir çocuksevmez olarak anlam veremiyorum. gerekçesi olamaz bunun.
sırf annelik duygusunu tatmin etmek için, hazır olmadan doğum yapmanın bencilce olduğunu düşündüğü için,
sırf evliliğini kurtarmak adına çocuk yapmayı mantıksız bulduğu için,
doğacak çocuğuna huzurlu bir aile ortamı sunamayacağını bildiği için,
rızkı'yla gelir nasıl olsa diye düşünmeyip, ekonomik yetersizlikler içinde çocuğuna iyi bir hayat sunamayacağını bildiği için,
belki de en basiti böyle iğrenç bir dünyaya gelmek istememe olasılığı çok yüksek olan çocuğunu aslında ne kadar çok sevip düşündüğünü gösteren düşüncedir.
