bencilleşmektir, zaten (doğası gereği) bencil olan insan ırkının daha da, daha da, daha da bencilleşmesidir. tüm anneler (ve babalar) bencildir. herkes kendi çocuğunu düşünür, "diğerlerinden bana ne ki hıammına!?" havasına girerler. bunu kabul edin veya etmeyin, bu budur.
Düşünsenize o kadar kiloya takıntılı olan bir bayan gidip çocuk doğuruyor ve çok Mutlu yani en küçük örnek bu fedakarlık işte gerçekten yemez yedirir sözü çok doğru ancak anneler yaşlanınca o fedakarlık azalır ve çocuğuna acımazlar bile yani değişiyor ama benim gördüğüm örnekler yaşlandıkça bizi umursamamaua başlamaları ...
Büyük bir sorumluluk ve fedakarlık gerektirir. Bence iyi düsünmek gerekir çünkü rahminize düstüğü andan itibaren iki kisi yerine kararlar almanız ve her istediğinizi yapamacak olmanız demektir. Böyle düsününce biraz uzaklasıyorum bu fikirden ama yaş aldıkça da anne olma içgüdüsü büyümekte ne yalan söyleyeyim.
Şu dünyada herkesin küçük küçük hedefleri vardır,okulumu bitircem,evlencem,gelinlik giyeceğim,öğretmen olacağım gibi belki araba almak isteyecekler felan. Ama ben hiçbirine illa ki olmalı gözüyle bakıp sınırsız istemedim hiç birini ben hep anne olmak istedim, bana ait ve tabiki sevdiğim adama ait yumuş yumuş elleri olan bir evlat istedim ve istemekteyim. Evlenen ve hamile olan arkadaşımın sözüylede bu isteğimi hergün tazeliyorum.
