gençliğimin baharında bunu hayal eden tek kişi benim herhalde. kızım olsun, tülüler giydireyim ona böyle evde yürümeye çalışıp dursun falan üüf ya.
inşallah da bana benzer diyorum ama bana çekmemesi gereken bir kaç özelliği var. benim düştüğüm hatalara düşmesin, benim yaşadıklarımı yaşamasın diye. çok net söylüyorum ki eğer gerçekten çocuğum olursa onu bu tür saçma sapan şeylerden uzak tutmak için elimden gelen her şeyi yapacağım. hanimiş annesinin minik ördeği ya?
Bütün arkadaşlarımın istediği ama illa anne olayım diye benim ölüp bitmediğim şey.
Elbette hayırlısı ama nedense böyle hayallerim hiç olmadı. Özgürlüğe düşkünlüğümden mi yoksa yaşımın daha 21 oluşundan mı böyle bilemiyorum. Hoş arkadaşlarımda 21 yaşında ama olmayan çocuklarına isim bile bulmuş durumdalar.
Aman neyse allah isteyenlere nasip eylesin.
Az önce anne olduğumu hayal ettim de bir hoşuma gitti. Ama bebek değil. 5-6 yaşında istiyorum. Okula falan götürüp gezeveğim onunla. Single mom olma kararı aldım.
Bazen öyle annelere denk geliyorum ki; çocuğunu sokak ortasında azarlayan, döven, ilgi göstermeyen, çocuk yaşta anne olan( isteyerek)...
Onlara baktıkça çok üzülüyorum.
Ben ki çocuk sevdası olan ama aynı zamanda doğurmak istediği çocuğa gerçek mânâda bakamamak, annelik yapamamak korkusu yaşayan ben, çok üzülüyorum. Böyle insanlar evleniyorlar ve çocukları oluyor da ben niye hak etmiyorum diye düşünüyorum.
Nerde yanlış yaptım ve yapıyorum?
Önceden çok olan şimdi ise yok olan istek. Korkuyorum açıkçası, insan hiç mi istemez? Bakmasına bakarım da uğraşamam diye düşünüyorum. Of şimdi kim kalkıp pispis yapacak amaaann, onun yerine bi müddet daha kedi severim.
tolga örnek'in senin hikâyen filmini izlediğimde, anne olmak istediğimi fark etmiştim... ilginç bir andı. gerçi o zaman on beş ya da on altı yaşındaydım. aynı zamanda çok çocukça ve o yaşta bir çocuğun istememesi gereken bir şeydi. geçti zaten sonra da.
Çok isteyip hiçbir zaman sahip olamayacağım duygu.
En sevdiğin neyse onunla sınanırmışsın ya Hiç görmediğim çocuklara bile hasret duyuyorum, bayılıyorum onları sevmeye. Çok zorluyorum yapma ilgilenme diye ama alıkoyamıyorum.
Hormonlar doğur diye bağırıyor sahiden lakin geçmiş travmaları onarmadan böyle büyük bir sorumluluk almamak gerekiyor.
Çocukları çok seviyorum, anne olma düşüncesi dahi deli gibi hoşuma gidiyor ve bir çocuğa bakmak asla yük olmaz benim için. Öyle ki kendi çocuğum olmasa bile evlat edinirim diye düşünmüşümdür hep, öyle bayılıyorum çocuklara. lakin, mutlu ve hayatı seven çocuklar yetiştirmek için kişinin kendisini tamir etmesi gerektiğine inanıyorum.
Ben bir çocuğa bakabilirim demek, ben bir çocuğa sevildiğini hissettirebilirim demek değildir. Kırgın, öfkeli, hayata küsen, ölmek isteyen, doğduğu güne lanet eden çocuklar yetiştirecekseniz boşverin derim.
Günde 2 ya da 3 saat uyuyarak ne kadar dayanbilirsiniz sorusunun cevabına 3 5 gün diyorsanız o işe hiç girmeyin. annelik dünyanın en büyük fedakarlıklarından biri.
Rabbim cenneti boşuna anaların ayakları altına sermiyor.
