öncelikle kusura bakmayın cümle kuramarım. yani annenin gece geç saatte televizyon izlerken içerden bağırıp ''yat artık'' sözünü beklemek ve o sıkıntı.
ilkokul ya da ortaokul çocukların akşam televizyon izlerken beklediği sıkıntı, ben ise aynı şekilde beynimde yer eden ve o sözü duymamak için ses yapmayıp, televizyonun sesini bir tık açıp öyle geçen zaman ve bir tür bekleyiştir. o süre aslında çok sıkıntılı ve sivilce doludur ki, ne zaman duyacağım o sesi, ne zaman bu laf söylenmeyecek acaba, o yaş hangi yaş gibi dertlenir tasalanırdık. tabi olaya baba girince durum farklılaşır. anne denildiği zaman ''tamam anne biraz daha oturup, yatıcam'' dersin. ama baba lavaboya kalkar ya da direk senin yanına gelir ''hadi oğlum'' der. o yeter zaten. televizyon kapanır, korkuyla odaya gidilir. canlarım benim, yanlarında olmayınca insan ''yat artık'' lafını bile özlüyor..
