çok ender gelişen evlat ataklarından biri. anne ile tartışılmıyor çünkü, hemen duygusal sendromlara dalıyor, üzülüyor, bazen ağlamaklı oluyor falan filan. tamam annedir, 9 ay karnında taşımış, sütünü vermiştir, evlatları için saçını süpürge etmiş vs vs bunların hepsine eyvallah. yalnız allah rızası için insan biraz eleştiriye açık olmalı, evladım ne diyor diye o'na kulak vermelidir. bırak da iki kelime edelim, bizim de bir tahammül sınırımız var. bakın olayı aynen anlatıyorum: akşam üstü eve geldim, susamıştım direkt dolabın kapısını açtım su içmek için, bi baktım dolapda 3 4 tane poşet var. anneme döndüm:
-anne pazara çıktın mı?
+çıktım.
-hani meyve felan almadın mı?
+1 kilo mandalin, 1 kilo portakal aldım.
-nerde hani?
+işte burda, olan ne varsa aldım işte.
-anne sen ne aldın allah aşkına, bu dolap bomboş.
+jmhdsjdhjfhfjhfjhfjfhjfhjfhjfhjfh
bu diyalogdan sonra anne başlar yüksek sesle konuşmaya. bu saatten sonra film kopar işte. bu duruma tepki göstermeyen insan gerizekalıdır. kadına para veriyoruz pazara çıksın bir şeyler alsın diye, akşam bir gelip bakıyorsun dolap bomboş. hayır sanki pazara ben çıktım ve parayı ben piç ettim, öyle bir tepki veriyor ki insan şaşırıp kalıyor. bizim evde haftada bir pazara çıkılır, biz 3 kişilik bir çekirdek aile değiliz. ben bu duruma sinir olurum, bütün gün canım çıksın, koşturayım sağda solda 3 kuruş için, o bu kadar rahat davransın, sorumsuzluk yapsın!! yok öyle bi sezon, kim olsa lafını esirgemez. çünkü pazar dediğin şeye her hafta biz çıkıyorduk abimle, daha az paraya daha çok şey alıyorduk, ben buna ayar oluyorum. bu parayı nasıl harcıyor bu kadınlar, bi ton strese sokuyorlar bizi. olaydan, pazardan, çarşıdan bihaber olsam diycem ki tamam ama ne kaç para biliyorum, kuruşu kuruşuna ezberimdedir. sen bunları o'na söyleyince kötü oluyorsun, hayırsız evlat oluyorsun, bi ton surat yapıyor sana. bırak ya biz de canız, ben kime naz yapacağım, ben kime küseceğim şaşırdım valla!
not: ben de portakala, mandalinaya, lahanaya küseceğim, naz yapacağım, en azından sesleri çıkmıyor, duygusal atraksiyonlar yapmıyorlar, kafa düzmüyorlar.
insanı bedenen ruhen her şekilde yoran tartışmadır. başka bir insanla tartışmak belki bir nevi deşarj olmanıza yardımcı olur unutursunuz ama aileden biriyle hele de anneyle yapılan tartışma gerçekten canınızı acıtır. tartışırken bir yandan içinizden sakin ol komutları verirken, bir yandan annenin ataklarına laf yetiştirme çabası insanı müthiş ikilemde bırakır. sonuçta anne işte.
haklı da olsanız sonrasında oluşan vicdan azabı, barışana kadar beyninizi kemirir durur.
