tuhaf tespittir. ne yani; anne ile kızın, baba ile oğulun ya da baba ile kızın sevgileri başka bir şeye mi dayanıyor? ebeveynlerin evlatlarına olan bağlılıkları sevgiden başka neye dayanabilir? (istisnalar kaideyi bozmaz)
aslında hayatta sizden karşılık beklemeden seven tek insan annedir. bir sevgili sizi birgün terk edebilir, sizden sıkılabilir, artık sizle olmasının bir manası olmadığını söyleyebilir, yaşanmış onca şeye rağmen...
ama bir anne... ancak öldüğünde sizi bırakıp gider, gitmek zorunda kalır, ölümünde kusuruna bakılmaz değil mi? bakılmaz elbet ama dünyan kararır.
evlilikte abartılırsa eşi kötü hisettirir.
oysa herkesin yeri ayrı olmalıdır.
elbette anne ayrıdır, sevgisi bambaşkadır.
ama anne ile sevgiliyi karşılaştırmak elma ile armutu karşılaştırmak gibidir.
tıpkı kızların babasıyla eşlerini karşılaştırmaları gibidir.
o taraftan bakılırsa hiçbir erkek o kızı babası gibi karşılıksız sevip, koruyamayacaktır.
Anneler oğullarını severler de sanki kızlarını sevmezler zanneden kişinin ifadesi. Bir anne yavrusunu kız ya da erkek olmasına bakmaksızın karşılık sever.
işte bu yüzdendir ki hayatta hep bunun gibi sevgiler ararsın, ve hayal kırıklığı yaşarsın. daha karnındayken işlemiştir bu sevgi insana, bu kadar saf, bu kadar içten bu kadar karşılıksız. sizi her sevenin böyle sevmesini beklersiniz ama beyhude. sizin için intihara kalken biri bile annenizin size duyduğu sevgiyi duyduğunu hiç sanmıyorum.
bu öyle bişeydir ki hiçbir şey buna benzeyemez annenin o sadece sevgi hemde dünyanın en değerli paha biçilemez sevgisini size göstermesiyle başlar bir ömür devam eder. gerçekten seven arıyorsa insan dönüp annesine bir bakmalı onun gözlerindeki oğul sevgisini anlamamak mümkün değildir.
