küçükken korktuğumdan hep söylemişimdir anneme,biraz utanarak,mahcup...şimdi kocaman oldum,utanmadan,mahcup olmadan söylüyorum; anne gel yanımda yat.anne o kadar yalnız hissediyorum ki,belki de seni çok özlediğimden,seni bugün daha çok arar oldum.sen koruyordun ya beni,gerçi hala koruyorsun ama eskisi kadar olamıyor işte.dış etkenler girdi araya.anne sevdim ben birini ,çok sevmişim sonradan anladım.küçük odamda kurduğum kadar masumdu hayallerim inan bana.yazdığım günlükler,aynı o zamanlar ki gibi.birşeyler yanlış gitti,ellerimden akıp gitti.pencere açıldı fırtınadan ve odama rüzgar doldu anne.engel olamadım...yalnızım,pencere de açık kaldı anne.kalkıp kapatmaya mecalim yok.sen gel...sen gel de ilk önce şu pencereyi ört,sonra da yanımda yat,sarıl bana.ben o zamanlardaki gibi senin süt kokunu alarak uykuya dalayım.ne çok üzüldüm ben anne,hepsini sana anlatayım...
