Hakkari'nin Irak sınırındaki Aktütün Jandarma Sınır Karakolu'na saldıran teröristlerin şehit ettiği 15 askerden biri olan piyade komando er 21 yaşındaki Ramazan Yeşil'in yazdığı son mektupta geçen söz.
1 hafta içinde 3 kez basılan bir karakolun içinde, biraz korku, biraz da nefret serpiştirilerek yazılmış mektup. oğlu şehit olmadan bu yazıyı gören bir anne ne düşünür allah aşkına? içi parçalanmaz mı? ana yüreği lan bu, tabi parçalanır, un ufak olur! oğlu şehit olmadan okuyo bu mektubu... ''anne seni benden ayırıyorlar'' diyen bir askerin feryadı bu! nasıl yanıyordur şimdi o anamın içi ya.. hiç düşünülüyo mu bu ? hiç aklınıza getirdiniz mi, söyleyin nolur... başa gelmeden bilinmez evet ama susmayın işte lan, susmayın... 15 tane evlat vatan uğruna ama bok yoluna! elde edemiyecekleri bağımsızlıkla kandırılan şerefsizlerin kurşunu ile... neyse artık tıkandım ama ben susunca biri konuşsun, susmasın. birisi çıkıp ''yıkılmadık'' desin, göstersin ayakta olduğumuzu. Birisi yere yığılınca yerine o geçsin! ulan ne ayrımı ? ne dincisi, solcusu? bunun zamanı mı şimdi yapmayın nolursunuz...
edit: sabahın 6'sında bu entry'i eksileyen her kimse.. anladın sen onu evladım.
