Bu lafı ilk ne zaman söyledim. O günü hatırlamıyorum.*Ama hatırladığım bir şey, daha evlenme teklifini etmeden önce olduğu idi. evimizin bahçeye bakan odasından pencerinin dışındaki, güneşin ışın hüzmesi ile aydınlattığı uçuşan polenleri çok net evet çok net hatırlıyorum. bir yaz vakti idi...
-Anne ben evleniyorum...
-ne... ne, ne dedin?
-Ben evleniyorum dedim.
-Kim ile? bizim niye haberimiz yok.
-kilimcinin Kör topal kızı ile, işte haber verdik ya.
-Şakayı bırak allan seversen. Kim bu kız.
-Anne; dünyanın en güzel kızı.* Gör bak ne çok seveceksin.
Annem eli ayağına karışmış. O göçmen gözlerinin içi gülüyor.
-Aman da benim oğlum büyümüşte evleniyormuş. Babası bak oğlun evleniyormuş.
