meğerse onlar bizim için nelere katlanıyormuş. nasıl mı anladım?
bir iş yerinde çalışıyorum. patron haksız yere (yeminle haksızdı) bana bağırdı. ağza alınmayacak laflar söylemeye başladı. o an ağzıyla burnu arasındaki o hitler bıyığına muştayla vurasım geldi. fakat neden çalıştığımı hatırlayınca yapamadım. para kazanmam lazımdı. daha yaşım küçük. yurt dışına ekipçe seyahata gideceğiz. babamdan para almamak için bir ay çalışmak zorundayım.
ben normalde o lafların altında kaldığım için kendimden utanç duyardım. ama şimdi gurur duyuyorum. çünkü hayatını bana adayan insanlar için bugün bende ufak bir şey yaptım ve o yumruğu vurmadım. başka zaman olsa inanın çekinmeden yapardım. ama sabırlı olmam lazımdı.
bu yaşıma kadar beni ne zorluklarla büyüttüğünüzü anladım anne, baba. patronlarınızdan laf yiyince neden sustuğunuzu anladım. seviyorum sizi güzel insanlar.
bunu anlatmayadabilirdim. ama aileme anlatmaktansa buraya yazıp içimi dökeyim. onlar bize işte olan zorluklardan hiç bahsetmez. etkilenmeyelim diye. peki madem, bende bahsetmeyeyim. üstelik babam gardiyan. işin zorluğunu siz düşünün. neyse. eğer anneniz babanız yaşıyorsa kıymetini bilin. yaşamıyorsa eğer bu entry yi yazdığım için o arkadaşlardan tüm samimiyetimle özür dilerim. allah rahmet eylesin.
