çocuğun gözleri açılır ve slow motion bir edayla bakışları anne ve babası arasında mekik dokurdur. sonra onları terbiyesiz olarak addeder. lâkin gel gör ki kendi varoluşunu çözene dek bu problemi aşmış bir çocuk olması lazım gelir.
hani hep derler ya bilmem ne olur çocuk travma falan geçirir psikolojisi falan bozulur, onlar yalandır bana göre. şayet öğrendiğim an benim psikolojim hiç bozulmadı gayet normal karşıladım yani çocukluğum öyle travmalarla ağır sorunlarla geçmedi. zaten öyle psikoloji bozulur diyerek aptalca salak salak demagoji yapanlara da sinir oluyorum. ulan zaten gerçeklerin söylenmemesi psikolojiyi bozar bi kere tamamen yanılıyor aslında insanlar. e nası olsa söylemesen bile o çocuğun büyüdüğünde bi gün mutlaka öğrenmesi gereken şeyler bunlar. bizim istediğimiz gerçekler zaten sorunlar gerçekler saklandığı zaman çıkar.
insanın nedense kendi anne ve babasına yediremediği durumdur. babadan ve anneden iğrenme şiddetle artar. leyleklerin getirdiği veya kapının önünde bulunduğunu anlatan hikayelere inanmak daha eğlencelidir.
anne babaya karşı garip bir nefret hissedilen andır. böyle bir buruk hisseder insan. ağlamaklı olur. nasıl lan? nasıl sevişirler? napıyor bunlar? hani ayıptı? filmde çıkınca hep sardırırlardı neden şimdi aynısını yapıyorlar diye düşünülen hüzünlenilen andır.
