Aile her şeydir. Beceriksiz örneklere bakarak anneliğin, babalığın ünvanına leke sürülmesi çok hatalı. Bir çocuğun kişiliği anne-babasının yetiştirme tarzına göre oturur. Edep, ahlâk, namus kavramları hep anne babadan görüldüğü kadarıyla hayata entegre edilir. Bir çocuğun veya bir yetişkinin başarılı olmasıyla, azimli olmasıyla, yetenekli(!) Olmasıyla ailesi'nin doğrudan alakası vardır. Oğlunun Yeteneğini keşfeden bir anne olmazsa çocuk yolunu çizemez. Kızı'nın kariyer yapmasını destekleyen bir baba olmazsa çocuk yolunu çizemez. Bu çocuklar yollarını çizemezse günümüz sanatçıları, iş kadınları var olamaz.
Fevkalade mühim bir sorumluluk anne-babalık. Kıymeti de elbette yüksek. Istisnalar hakkında konuşmuyorum .
Fazlaca abartılmış kıymettir. Elbette ana babaya saygıda kusur edilmemeli lakin bu kadar anlamlar da yüklenmemeli.
Şöyle bir inanç vardır toplumda; ne yaparlarsa yapsınlar anadır, babadır her zaman kıymetini bil, her yaptıklarını hoş gör. Çünkü onlar ana çünkü baba. Allah allah.
Kusura bakmayın da istekleri uğruna bir birey dünyaya getirip yetmediği gibi üstlerinde hakimiyet kurup kendi öngördükleri yaşamları dayattıkları zaman kıymet falan bilmem, vermem.
Her şey karşılıklı bu noktada.
Ana babanın kıymetini bildiğimiz gibi onlar da evlatlarının kıymetini biliyorlar mı? Hayır. Asla. Çünkü onlar anababa.
ölünce anlaşılır. yıllar geçse de, ufak bir detayda aklınıza gelir. disko kralı 90'lar gecesi mesela, izleyemezsiniz. çalan bir şarkı hatırlatır, telefona sarılıp arayamazsınız. kıymet bilelim, bildirelim. vesaire işte.
ne demiş asaf? nasihat, zamanında taze yenmemiş bir ekmeği başkalarına bayat yedirme denemesidir.
onlardan ayrı, uzakta olunca daha iyi bir anlaşılıyor. onları üzdüğünüz her an için pişmanlık duyuyorsunuz. hayattalarsa koşarak gidip ellerine sarılasınız geliyor. özlem çöktü üzerime be sözlük.
