üzüyor, bir gün o günün geleceğini biliyorsunuz ama yinede sizi çok seviyorum iyi ki benim annem ve babamsınız diyemiyorsunuz bir el boğazınıza sarılıyor ve kelimeler dilinizde vücut bulmuyor ama anlıyorlardır diye kendinizi teselli etmeye çalışıyorsunuz. anlıyorlardır değil mi?
iç burkan görüntüdür.
Her daim dimdik ve güçlü görmeye alıştığınız bedenlerin, nefes nefese kalışlarını, çabuk yorulduklarını, tv karşısında uyuyakaldıklarını, yemek servis eden annenin, titreyen ellerini farkedince, içinizden bişeyler kopup gider sanki.
Sevginize şevkat eklersiniz. Çocuk gibi sevmeye başlarsınız. Koruyup kollamaya, rahat ettirmeye uğraşırsınız.
Çünkü bilirsiniz, sıra sizdedir artık!
Derinden üzen bir şeydir. Gün geçtikçe onların eridiğini görmek tükendiğini hissetmek gerçekten çok üzüyor. En büyük korkumuz ise onları kaybetmek. Annemle babam henüz 50 yaşında fakat onları her gün kaybetme korkusuyla yaşıyorum. Ailenizi sevin onların değerini bilin sevgili yazarlar.
