anne babalar bu tarz eylemleri bilinçli mi yaparlar bilinmez ama; sonuç olarak çocuğun utanmasına, sıkılmasına sebebiyet veren hareketlerdir.
küçük sophie ziyarete gelen misafirlere hoşgeldin demek amacıyla salona yönelmiştir, yüzünde de tanıdık bir gülücük vardır. içeri girer.
anne: kızım, sophie, hoşgeldin dedin mi sen ahmet amcanlara bakim??
sophie: anne ama..
anne: aaa kızım. öyle utangaç olma ama, yakışıyor mu?yabani misin sen evladım???
baba: oğlum konuş bi bakayım ingilizceden, ahmet amcan görsün. utanma evladım aaaa, ne var bunda? azizim şakıyor resmen, anadili gibi maşallah, hadi evladım!!
anne: kızım, sophie, öptün mü ayşe teyzenin elini sen bakim?
sophie: ( çevir kazı yanmasın çabalarında) aaaa ayşe teyzem eli öpülecek kadar yaşlı diil ki.
anne:( bu arada kendisi kaş göz hareketleri ile bir şeyler anlatma çabasındadır.)
hiç ödev yapmayan bir çocuk için*, ilkokulda yapılan eylem: öğretmene telefon edip, 'sınıfın ortasında rezil edin hocam' demek. işe yaramıştır, o günden beri ödevlerimi aksatmıyorum. :)
yaş 20 olmuştur. hala aynı tatavalar devam eder
+bak hatırladın mı zehra teyzenin kızı tuğçe'yi, hani hep onunla oynuyordunuz.
-hayır hatırlayamadım.
zehra teyze: aa nasıl hatırlamazsın, hani sen aşıktın küçükken, hep gelir gelir öperdin kızımı.*
gülüşmeler...
