çocukken sokakta oyun oynandığı sırada bir şeyler satan seyyar satıcıların geçtiğini gören çocukların apartmanlarının ya da evlerinin önüne koşarak annelerine bulundukları söylem. (tabi bizim zamanımızda lira değil milyondu)
tam oyun oynandığı esnada sokaktan macuncu, pamuk şekerci ya da süt darıcı (kaynamış mısır) geçer ve çocuklar gördüğü an da hep birlikte evlerine doğru koşarak annelerine seslenirdi;
- annee. anneee.
+ efendim oğlum/kızım ?
- anne bir liran var mı, pamuk şeker alcam.
+ atıyorum tut.
ve çocuklar hep birlikte gidip o seyyar satıcının sattığı şeyi alırdı. şayet; para istedikleri esnada çocuklardan bir tanesi evde kimseye ulaşamamışsa, cam da bunu gören diğer çocukların annesi takviye yapar, o çocuğun da yemesini sağlardı. alınan şey yenilene kadar tüm oyunlar durur, bittikten sonra kaldığı yerden devam edilirdi.
+anneeaaa 1 liran var mı?
-var ne yapcan?
+dönme dolap geldi ona bincem
-tamam al ama üstünü getir 1 lira değil dönme dolap.
yıllarca piyasayı benden iyi bildin be kadın bir kandıramadım seni.
-anne 1 liran var mı?
+var var, alıver oradan.
-anne 2 liran da var mı peki?
+off kızım ya! al işte ne kadar istiyorsan.
-annee 10 lira aldım haberin olsun.
annemin o attığı bozuk paralardan biri bir keresinde kardeşimin tam kafasına düşmüştü 4. kattan. yavrucağın kafasının o kısmı hala içine çöküktür. bu da böyle bir anımdır*
