Uzun bir yolda,gecenin karanlığında, tek başına , korkarcasına yürümek ile neredeyse eşdeğer olan bir durum,
Öyle bir durum ki Nekadar ilerlesen de adımlarının tam anlamıyla düzgün olamayacağı, en ufak bir sarsıntıda belkide son bulacağın kendinle olan bir kavga belkide ,
hergün yaşadığından..
Hani Bir şeyler söylemek istersin söyleyemezsin,çok zorlarsan belki az da olsa söylersin ama asla ifade etmek istediğin gibi olamaz ya işte öyle bir şey ..
Anlatmak istediğim, doğru bildiğim ya da yanlışa dur demek istediğim çok oluyor, ancak ne zaman bir insanı doğruya yönlendirmeye çalışsam sonucunda başarısız oluyorum. Anlatmaya çalıştıklarımdan karşımdaki kişinin hiç bir pay çıkarmayışı canımı sıkıyor. Böyle şeylerin sabır gerektirdiğinin elbette farkındayım ancak şeytan da bırak ne hali varsa görsün tavrını takınmamı fısıldıyor kulağıma. Üzülüyorum amaçsız hayatlara, üzülüyorum hiç bir şeyi değiştiremeyişime. Zor olanlardan zaten umudumu kestim, zira ikna kabiliyetim sıfırdır. Ama olması gerekeni bilip de söylenenleri kulak ardı edenleri de aklım almıyor. Vicdan sermayesini tüketmiştir belki de diyorum, üzmüyordur bu onu. Kabullenmeyişleri Kabullenemiyorum. Kötü giden şeyleri düzeltmek için çaba harcamayan, bu çabayı harcamaktan imtina eden insanları anlayamıyorum. Anlatamıyorum bu insanlara, güzellikle bile anlatamıyorum.
yalnız hissettiren bir durumdur nedense, fazlasıyla. gerer , yorar.
bir kaybedenler kulübü programında mete, kaan' a sormuştur : ''hiç anlatamadığın oldu mu ?'' diye ; o da : '' sucuk yanmasın diye tavaya su konmamasını gerektiğini anlatamıyorum ..'' demiştir mesela.
