yaşamanın, daha doğru deyişle ölüme doğru ilerlerken iyi hissetmeye çalışmanın gereği olan aktivite. her gün öfke, depresyon ve üzüntü ile geçtikten sonra insan hala nefes alıp ayakta kalmaya çalışırken bu anlamsızlık ve saçmalık yığınından sıyrılmaya çalışıyor ama başaramıyor. sadece dünyaya fırlatılmış sona doğru anlamsızca yuvarlanıyorsun işte.
hayallerini tüm çabalarına karşı gerçekleştirememiş, ne yapacağını bilemediği zamanlarda hayatını değiştirecek bir ışıkla karşılaşmamış kişinin mücadele azmini sergileyen aktivite. tabi, alaycılıkla, tavsiyeyle geçiştirmek kolaydır. ne de olsa insanın ağzı torba değil ki büzesin, anca konuşuyorlar işte. ne yaşadığından haberleri yok ama.
