insanın kendini, bir şeyi/kişiyi beğenirken, diğer veya başka bir şeyi beğenmiyor veya sevmiyor zorunda hissetmesi...
bir insanın sebebi olmaksızın, beğendiği bir şeyi beğenmediği üzerinden tanımlayabiliyor olabilmesi veya her daim tercih yapmak gibi bir ikilem içinde hissetmesi düşününce gerçekten çok anlamsız geliyor. oysa ki gerçek anlamda iyi/güzel olanın bir kötüye veya vasata ihtiyacı olmamalı.
zaman zaman kendimde de gözlemlediğim ve fakat fark ettiğimde hemen kendimi düzeltmeye çalıştığım bu düşünme şekli, yanında bir kötü veya bir beğenilmeyen olmadan o şeyin, sanki yeterince güzel/iyi olamayacağı algısı bir insanın zihninde ilk ne zaman oluşur veya gelişmeye başlar bunu çok merak ederim hep.
adam camiye giriyor namazını kılıyor, başkasının ayakkabıyı alıp gidiyor.
adam günah'a giriyor tövbe ediyor, ertesi gün tekrar günah'a giriyor yine tövbe ediyor.
Açım ama yemeğin başına oturunca yemek yiyemiyorum.
Uykum geldi deyip yatağa yatıyorum ama uyuyamıyorum.
Üşüdüğümü hissedip kaloriferin yanına gidince sıcaktan boğulacak gibi oluyorum.
Saçma sapan bişey olmuşum.
yenilebilecek en zararlı ve yağlı yemekleri söyleyip, içeceğini sipariş ederken de kolasını ''diyet kola olsun ama'' diye belirten insanın amacını cidden anlamlandıramıyorum.
