"nerdesin sen?" dedi. Böyle merhabasız girişlerden hoşlanıyordu. Komşudayım, dedim. Çık, taksim'e gel hadi, dedi. Niye, dedim. Beraber kalıcaz, dedi. Aradan haftalar geçmişti. Görüşmeyecekti ben hayır dersem -ki hayır demiştim.- Bu konuyu, konuşmuştuk dedim. üff öyle değil be, sarılmaca, dedi. Çık hadi alıcam ben seni gelip, dedi. hayır, çıkabilsem bile gelmem. dalga geçmeyi bırak artık, dedim. Anlamadı. Görüşmeyelim diyen sensin anlayamıyorum seni, dedim. Bi'şey demedi. Dengesiz olduğunu biliyorum. Çünkü benim de böyle davrandığım zamanlar çok oldu. Ne istediğini de bilmiyor. Çünkü ben de bilmiyorum. En azından bu konularda. Bu yüzden aslında onun, bir şey için olmayacağını bile bile ısrar etmesini anlıyorum. Denk gelir belki olur diyerek arayış içinde olduğunu da anlıyorum.
insanlar arayış içinde olduklarında önlerine ne gelirse yemeye meyilli oluyorlar. doyumsuzluk, hevesini alamama da bunlara dahil. karşısındakini aptal yerine koymaları da cabası.
