Erken gelirim kimseyi bekletmemek için, ama sonra iki katı beklerim. Hep birileri beni bekliyormuş hissine kapılıyorum. Halbuki kimsenin beklediği yok. Asıl bekleyen benim.
Benimdir. Ya tam zamaninda giderim ya da erken gider kös kös otururum. Olur da bir gün geç gidesim falan tutarsa da mutlaka çok önemli bi sey kaçırırım. Hayattaki şansım da bundan ibaret.
