alışkanlık yapıyor insanda. sevmek değil ama öyle bir alışıyorsun ki bir müddet uzak kalınca ankara dan artık dönsem ya demeye başlıyorsun. garip ankara ya, farkettirmeden sevdiriyo kendini belki de. *
başkentimiz ankara' yı sevmemizin nedenleridir. bunlar; ankara karın usulca yağışını izlemek kadar heyecan dolu, kızılay kalabalığıyla içini ısıtır insanın, en güzeli de simit ve ayran muhteşem ikilisi öğrenci kafesinde. ankara anıların en parlak yüzü ve unutulmayacak bir sevgili kanımca.
denizi olsa benim için bir sevme sebebi olabilirdi.
ankaralılar nefret ederler bu deniz muhabbetinden.
edit:(ben söylemiştim ama nefret ederler diye. yok lan işte yok deniziniz yok her yan dağ taş)
arkadaşlarımla bir sürü anım var orada. 7 sene ne kadar da çabuk geçti be.
yalnız olunca ne tunalı nın ne bahçelinin 7. caddenin ne çankaya nın o gezmelerin kısaca hiçbirşeyin tadı yok be.
edit: duygulandım.
türkiyede yaklaşık 75-80 il 200-250 tane ilçe görmüş birisi olarak her zaman söylediğim cümledir. arkara`yı seviyorum çünkü çok düzenli ve kalabalığına rağmen yorucu olmayan bir şehir.
