yılmaz erdoğan'ın ankara isimli şiirinin sürekli tekrar edilen kısmı. ilginç ve göreceli bir önerme. herkes böyle düşünmez ama ankara ya kar cidden çok yakışır. bu bir görüntü yakışmasıdır. ankara bolca tepeye sahiptir ve kar hayatı yaşanmaz derecede etkiler ankarada.
diye devam eden, ankara bu kadar iyi anlatılır dedirten yılmaz erdoğan şiiri. başka hiçbir şehre olmadığı kadar çok yakışır kar ankaraya, kapatır şehrin grimsi, sarı bozkırlığını.
"... hiç bir lahmacunda
o okul yolundaki üçüncü sınıf lokantadakinin
tadını vermeyecek bir daha
çok daha iyilerini yedim sonra
bizzat Urfa'da hatta
ama hiçbirinde
o kadar aç oturmadım sofraya"
bir özlem, bir iç çekiş barındıran, ankara'ya lanet etmek istediğiniz günlerde bile aklınıza geliverip, öyle tabii ya diyerek insanı yumuşatan, dünya tatlısı cümle.
bir yolculuk vakti, otobüs ilerlerken ankara'ya, durmadan akla düşen dizedir. oysa ne kar var ankara'da şu sıralar. ne de asfaltlar ışıldar.. ve yalanlar..
ankara'nın yakınından bile geçmemiş bir insan olmama rağmen, gözümde bir şehir canlanmasına neden olan ve üstüne üstlük duygulandırmayı başaran güzel şiir.
yilmaz erdogan'in ankara sevgisini dile getirdigi şiiri.. bu $iiri dinlerken kızılay'dan sihhiye'ye dogru elde simit ayran ile agir adimlarla yurumek orgazmdan daha keyifli anlar arasindadir.
ankara'ya
öyle yakışırdı ki kar..
asfaltlar ışıldar,
buz tutardı resmi yalanlar...
kimse keman çalmaz belki ama
çok keman çalınsın balolarında
diye yapılmış
gri
sisli
binalar...
alnının ortasında
ciddi bir devlet asabiyeti.
çok kötü günlermiş gibi en genç zamanlar,
bu zulüm bu sevda bitmezmiş sevmek
bir halkı sevmekse aşk o zaman sevmekmiş!
biz bir şeyi delicesine severiz
ama tanrım neyi?
kahve önü çatlak mozaik
bel kemiğine tehdit
kürsüler üstünde
çok sigara içen
öğrenciler
bir daha asla yaşayamayacağı
aşkları teğet geçerken
hep onu sevmeyenleri severek
hep onu sevenin gözlerinden
kalabalıklara kaçarak
karışarak toplumcu gerçekçi yalnızlıklara,
yüksek rakımlarda çatlamış dudaklarını
bir izmirli güzele dayatmak varken
hep kardeş olacak değiliz ya,
yaşasın halkların sevgililiği!
soyut bir sevdaya
beşik kertilmiş olan
dağda çoban,
şehirde şark çıbanı sayılan,
fırat'ın büyük elleri
ararat'ın kız yelleri
cilo'nun derin nefesleri
hülasa kente hukuk mukuk okuyup
mümkünse o arada da memleketi kurtarmaya gelmiş
anadolu çocukları...
ankara' ya
öyle yakışırdı ki kar
asfaltlar ışıldar,
buz tutardı resmi yalanlar
belki balkona
kar seyretmeye çıkar diye
sevdiğimiz kızlar
çok dibimiz donmuştur
ve çoğu zaman
bu kar mevzuu
kızlara yeterince ilginç gelmemiştir.
hiçbir şey
kapalı bir dükkan kadar
hüzünlü gelmez insana
ankara'da,
yoksa bugün bir hayat
yaşanmayacak mı duygusu çöker bütün bozkıra.
kimse keman çalmaz belki
belki bu film hiçbir zaman
o kadar fiyakalı olmayacak ama
hiçbir lahmacun da
o okul yolundaki üçüncü sınıf lokantadakinin
tadını vermeyecek bir daha
çok daha iyilerini yedim sonra
bizzat urfa'da hatta
ama hiçbirinde
o kadar aç oturmadım sofraya
ankara'ya
öyle yakışırdı ki kar
çok yabancı bir soluk duyulur bazı
bilinmez bir dilin ıslığından
anla ki sıkıldı bizim konsolosluktaki konuklar
öyle deme ankara'yı sevmeyene bir zulümdür
bu kadar insanın neden ankara'yı sevdiğini anlamadan
ankara'da yaşamak
yollarına hep sevdiğimiz insanların
adlarını vermediler ama
biz her duvara
bilvesile onların adını yazarak yaşadık
kül ve betondan mürekkep
yaşadıkça yaşanılası gelen
o tuhaf bozkır kokusunda.
ankara'ya
öyle yakışırdı ki kar.
asfaltlar ışıldar...
bir günden bir sürü gün yapan
mesai saatlerinde hiçbir şey yapan
hiçbir şey alıp hiçbir şey sunan
rakıyı bol sulu içen
dokunmasın için deği!
çabuk bitmesin diye devletimin tekel rakısı,
hep kağıtlara bakarak,
hep kağıtlardan bakarak
hem neşet ertaş' ı hem bülent ersoy' u
aynı anda sevmeyi başararak,
karısının bayat ekmeklerden yaptığı tatlıyı
çok beğenmeyerek ama
yine de bu tasarrufunu takdir ederek
boynu hep kıdemli bir atkının içinde saklıyken
hep bir şeylere birilerine küsmüş gibi
yürüyen...
memurlar...
ankara'ya
öyle yakışırdı ki kar..
asfaltlar ışıldar,
buz tutardı resmi yalanlar...
biz,
şimdi kapalı bir kuruyemişçi dükkanının
ki bütün plan kar altında
tuzsuz ay çekirdeği çitleyip
yanı sıra bafra içmektir-
kötü ışıklandırılmış vitrininden
umutsuzca içeri bakan,
kimliği gereğinden fazla sorgulanmış,
merhabadan çok çıkar ulan kimliğini denmiş,
yani sistem kendi verdiği kimliği
zırt pırt geri istemektedir-
doğduğu yer yüzünden
doğuştan kavgacı zannedilen ama
pek çoğu kavgadan nefret eden
kavgacı
esmer
cesur
korkak
çoğu kürt
çoğu türk
çocuklardık...
ankara'ya
öyle yakışırdı ki kar...
ha sonra
belki ahmed arifin aklına
hiçbir şairin aklına gelmeyecek
çünkü hiçkimse bir daha ankara' yı
o'nun kadar sevemeyecek
bir şiir islenir:
kar altındadır varoşlar
hasretim,nazlıdır ankara.
ustam yine sen bilirsin ama
hangi aralıkta bir şair ölmüşse
işte o,en netameli aydır bence.
ankara'ya
öyle yakışırdı ki kar..
asfaltlar ışıldar..
yalanlar....
şimdi ve sonra
ne zaman ankara'ya kar yağsa
elim gönlüm,
çocukluğum buz tutar.
ankara'yı sevenler için -ki ben de dahil- ayrı bir güzelliği olan şiir. bi de keşke artı yağsa da yakışsa deyip şu an ki sözlükte var olan toplumsal mesajımızı vermiş olalım.
ankara'da öyle işkencedir ki kar.kızılay'da 413'e bindim.atatürk bulvarını izleyerek emin kilometrelerle çankaya'ya doğru ilerliyoruz.kar öylesine yağıyor ki yağmak fiili yetersiz kalıyor.neyse efendim laf uzadı.otobüs kuğulu durağında nedensizce durdu.ne oluyor lan demeye kalmadan aniden kapılar açıldı.şişman şöfor bey burdan sonra otobüsün gidemeyeceğini yolcuların inmesi gerektiğini bildirdi.belediyeye şöfore kara ve yola ayrı ayrı aynı tonda küfreden yaşını ve başını almış amcanın arkasından otobüsten indim.bir sigara yakarak sağı ve solu incelemeye koyuldum.kar botlarımın yakasına ulaşmış durumda.bir taksi marifetiyle eve ulaşmak niyetindeyim.ama ortalıkta taksi görünmüyor.otostop çekmeyi düşündüm bir ara.vazgeçtim sonra bu sapık düşünceden.kar ve rüzgar insanın içine ayrı dışına ayrı işliyor.yürümeye başladım cinnah yokuşunu.ankarayı bilenler o meşhur yokuşu iyi bilir.o yokuşu bir saatte simon bolivarı yarım saatte katettikten sonra mahalleye ulaştım.oda ne?botum karların içinde kaybolmuş durumda.neyse efendim laf uzadıkça uzadı.iki buçuk saatin sonunda kahramanca eve ulaştım.eve geldim ulan ben duygusunun sigarasına arkadaş bir bira açtım içtim ve uyudum.
