insanı içine alan ve boğan bir kasvete sahip olan şehrin, dışardan özellikle denizkenarında bir yerleşim yerinden gelen insanın yaşam tarzına ve alışkanlıklarına tamamen ters olması durumunun kanıtıdır.
seksenlerin sonu ve doksanların başında ankarada yaşamamış bir yazarın söylemidir. bahsi geçen yıllarda hava kirliliğinden kaldırımlar serçe cesetleri ile kaynıyordu. 15 gün kirlilik tatili yapıldığını bilirim. hiç sevemedim ankarayı, şimdi de sevmem ama eskiden tam bir demir perde ülkesi gibiydi. tıpkı çernobil gibi.
tanıdığım tüm ankara'lı arkadaşlardan duyduğum cümleler aynı. melih gökçek'in belediyecilik anlayışı ve ankara'nın tekdüze hayatı dillerinden düşmüyor ve sürekli eleştiriliyor. ama melih gökçek en az 20 sene daha ankara belediyesinde kalır gibime geliyor, bu nasıl bir tezatlık anlamak gerçekten çok güç. sanırım insanında sorun var hem eleştiriyorlar hemde seçim zamanı geldiğinde yine gökçek'e basıp duruyorlar.
gri ve kasvetli olduğuna katılmakla birlikte sıkıcı kısmına karşı çıktığım söylemdir. gayet renkli bir şehirden gelmekle birlikte ilk başlarda bende çok sıkılmıştım. fakat gelişmemiş bir çok şehrin aksine şenlik, konser vs. dolu. eğlence olarak ne ararsan bulabileceğin bir şehir.
kıyaslayacak olursak diğer büyük şehirlere göre daha az eğlenceli olabilir fakat bu sıkıcı olduğu anlamına gelmez.
gri de olsa sıkıcı da kasvetli de... Bir sonbahar akşamı burnunuzu okşayan odun sobası kokusu kadar değerli olamaz başka hiçbir şehrin salgıladığı karbondioksit salınımı. Bozuk olan morallerinizi mezeye katıp harcayabilceğiniz hiçbir yer de olamaz sakarya caddesi kadar. Sadece işine, hayatına konsantre olmuş, başı eğik, asfaltı inceleyerek yürüyen -bakarsın 3.5 lira bulurum- ciddiyet sahibi insanlar, ve onları bu şekilde terbiye etmiş otoriter bir şehirdir Ankara. Klişe mlişe ama yolların denize çıkmasada seni seviyorum be Ankara.
yaşayan insanların haliyle reddettiği bakış açısıdır. ya noğlacağdı? evet çok boktan bir yerde yaşıyoruz mu diyeceklerdi? böyle düşünse insan, çatlar ölür zaten. o yüzden ankaralılara ve ankara'da yaşamak zorunda olanlara hak veriyoruz. sonuçta insan uyumlu bir yaratık. lakin ben inanıyorum ki, daha ferah bir şehirde yaşamaya başlayınca insan, gerçekten de dönmeyi zerrece arzulamıyor. tecrübem ve gözlemlerim neticesinde edindiğim fikrim bu lakin muhakkak istisnalar olacaktır. velhasıl dört yıl zorunlu ankara yaşamımdan sonra istanbul'a kavuşmak, bende ve birçok ahbabımda da başlığı doğrulayan bir izlenim oluşturmuştur.
Ankara'yı içten görmeyen insan anlayamaz. ankara bir evdir. misafirliğe gelen insan dışından görür sadece. oysa arka odaları yani sokakları hayat doludur. hayat dediysem 15 gece kulübü 20 bar değil. gerçek hayat doludur. çocuklarıyla insanlarıyla... ankara'm güzel ankara'm
