sabahın köründe rızkına koşmak için kalkan bir ademoğlu olarak üzerime giyinirken dışardan duyduğum ''vuhuuu'' sesiyle sıcacık evin içinde bile üşümüşüm. ateş donduran ayazı var yine dışarda. insanın götü başı pembeleşmekten soğan gibi oluyor. geçen arkadaşım bile diyor; ''oğlum senin surata ne oldu, yanaklar al al olmuş?'', ''abi, soğuktan lan, dışarının halinden haberin yok herhalde'', böyle kabahat işlemiş soğuğu. gel de şimdi ankara'nın böylesi nefes kesen, yüz kızartan soğuğuna karşı tayt giyme, içliklerle donanma, çorapları çiftleştirme. çıkmam abi, fanilamı giymeden, taytımla bedenimi sarmadan, laz balıkçıların takkesiyle başımı örtmeden çıkmam dışarı.
evet, bu da ibretlik bir hikayedir. millet sabahınan ne giysem diye düşünürken belki sevişirim donlarını giyip çıkar, bense taytsız çıkamıyorum. belki sevişirim ama taytlan zor. çıkarması bile 5 dakika sürüyor...
