öğrencilik yıllarımda sürekli kendime dair söylendiğini hissettiğim şarkı.
ev yolunda hayalimden bir klip uydurur merkezine kendimi koyardım çünkü evde ankara'dan dönen tek abi bendim.
içimde böyle bir ukdenin kalmış olması muhtemelen ailede bu şarkıyı ağlamadan söyleyebilecek kadar mekanik düşünen bir bireyin var olmamış olmasından kaynaklanıyordu.*
"Ankara'dan abim gelmiş
Evde bir bayram havası
Annem babam beni çok severmiş"
sözlerini oldum olasi garipsedigim, kücükken acaba yanlis mi ezberledim diye kendimden süphe etmeme bile yol acmis sarki. zira bir insan oturup bu sözleri yazmaz kanimca. **
her duyduğum tüm vücut kimyamı alt üst eden, kafa yapan şarkıdır efendim. hemen tatlı bir tebessüm yerleşir surata, böyle bi tuhaf olur insan. aaah ah. anılar...
