1 saat öncesi arabamızla özdere'den izmir'e doğru dönüyoruz ve radyoda 90'lar özel programı var. depresif bir haldeyken bir anda piano seslerini duydum ve dudaklarım aralandı.. çocukluğum geldi aklıma anında, bisiklet sürüşüm, denize koşarken azıcık yağlı olan göbek kısmımın sallanmasıyla senkron halde savrulan sapsarı saçlarım... özledim lan 90'ları.
çocukluğumun şarkısı hani olur ya ifade etmesi çok zordur bazı şarkıları ve sende uyandırdıklarını, işte benim için onlardan biri, hepimizin derinliklerinde saklı olan o çocuk konuşmaktadır bence şarkıda,
onu dinlemekteyiz gençlik ve tecrübesizliğin yarattığı o büyük boşluğun; hayal gücü, kirlenmemişlik ve sevebilme yeteneğimizden kaynaklanan şiddetli rüzgarlarla dolması, hatta yokluğun bile bu rüzgarla dalgalanması...
içimi kemirir durur çok zaman
olur olmaz bir yerde
olur olmaz sorular
açılır zaman zaman bir kapı
olur olmaz bir yerden
olur olmaz bir yere
bir sinemanın önündeyim
siyah beyaz bir film varmış
annem babam beni çok severmiş
ankara'dan abim gelmiş
evde bir bayram havası
annem babam beni çok severmiş
dağılır duman duman bir ömür
olur olmaz karşımda
olur olmaz geceler
karışır mesafeler o anda
olur olmaz uzaklar
olur olmaz kısalır
kadıköy'den istanbul'a
ilk avare akşamlar
alnımda ergenlikler
ilk aşkı müjdelermiş
annem babam beni çok severmiş
bir sinemanın önündeyim
siyah beyaz bir film varmış
annem babam beni çok severmiş
ankara'dan abim gelmiş
evde bir bayram havası
annem babam beni çok severmiş
of annem...
her duyduğum tüm vücut kimyamı alt üst eden, kafa yapan şarkıdır efendim. hemen tatlı bir tebessüm yerleşir surata, böyle bi tuhaf olur insan. aaah ah. anılar...
